Należał do aktorów tworzących historię polskiego teatru i filmu. Do Jerzego Treli, Franciszka Pieczki i Ignacego Gogolewskiego, którzy odeszli w tym roku, dołączył Jan Nowicki. Zmarł 7 grudnia 2022 r. w swoim domu w Krzewencie, w gminie Kowal. Zgodnie ze swoim życzeniem zostanie pochowany na cmentarzu w Kowalu. Jego ostatnią kreacją aktorską była rola żebraka w filmie Krzysztofa Zanussiego „Liczba doskonała”, który miał premierę w tym roku.

Jan Nowicki urodził się 5 listopada 1939 r. w Kowalu koło Włocławka. W 1964 r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. W tym samym roku zadebiutował na deskach Starego Teatru. Rok później zwrócił uwagę krytyki i publiczności znakomitą rolą Artura w „Tangu” Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego. Jego aktorską klasę potwierdziły kreacje w sztukach reżyserowanych przez Andrzeja Wajdę. Grał m.in. Wyganowskiego w „Popiołach”, Stawrogina w „Biesach”, Wielkiego Księcia w „Nocy listopadowej” i Rogożyna w „Nastazji Filipownie”.

Zagrał w ponad 200 filmach, wystąpił m.in. w „Życiu rodzinnym” Zanussiego, „Sanatorium pod Klepsydrą” Hasa i „Jeszcze nie wieczór” Jacka Bławuta, ale największą popularność przyniosła mu tytułowa rola w „Wielkim Szu” Sylwestra Chęcińskiego. Aktor przyznawał, że nie lubi oglądać filmów ze swoim udziałem, głównie dlatego, że nic już w nich nie może zmienić.

Nowicki był nie tylko aktorem, ale także reżyserem teatralnym, pedagogiem, felietonistą, dziennikarzem i autorem kilku książek, w tym „Między niebem a ziemią”, złożonej z felietonów – listów adresowanych do Piotra Skrzyneckiego. Pisał też felietony do wielu czasopism, m.in. „Sceny”, „Gońca Teatralnego” i „Poznaniaka”. Napisał scenariusz do tekstów księdza Jana Twardowskiego i sam wcielił się w jego postać, jest też autorem tekstów piosenek i kolęd.

Anna Polony, wspominając aktora, powiedziała: „Był typem Don Juana, poza tym, że był znakomitym aktorem. Był aktorem oryginalnym, trochę demonicznym, szalonym… Będę się modlić za niego. Panie, świeć nad jego duszą”.

Edward Kabiesz