Wierny takiemu przesłaniu pozostaje właśnie Antoni Piechniczek – legenda polskiej piłki nożnej, trener, który dwukrotnie doprowadził Biało-Czerwonych do finałów mistrzostw świata. Jako 38-latek objął drużynę narodową i doprowadził ją w 1982 r. do trzeciego miejsca na mundialu. W 1986 r., również pod jego wodzą, Polacy po raz przedostatni wyszli z grupy.

Nie przez przypadek tę zajmującą biograficzną opowieść autorzy rozpoczynają od sceny z meczu rozgrywanego w 1985 r. w małym tureckim miasteczku. Rozgrywkę przerwał Piechniczek, który gwałtownie wpadł na murawę po tym, jak turecki sędzia nie zareagował, gdy jeden z tureckich obrońców uderzył łokciem w twarz polskiego napastnika. To zachowanie wyraziście pokazuje styl życia bohatera książki, który nie pozostawał obojętny wobec jakiejkolwiek niesprawiedliwości.

„Był trenerem, który wiedział, czym jest piłka nożna, znał ją i umiał przekazywać tę wiedzę innym” – twierdzi Zbigniew Boniek, który, jak mówi, należy do Kościoła wyznawców Piechniczka. Przyznaje też, że zostałby co najmniej trzy lata dłużej w branży, gdyby trener nadal zajmował się naszą reprezentacją. Bo rzeczywiście rzadko spotyka się taki autorytet, który potrafi wymagać nie tylko od innych, ale – jak on – przede wszystkim od siebie.

Barbara Gruszka-Zych