Nie wiem, skąd wzięła się ta maniera śpiewania smutnym głosem i cedzenia słów, jakby od niechcenia, do zimnych, syntetycznie brzmiących podkładów. Niestety, Daria ze Śląska również nie ustrzegła się tych schematów. A szkoda, bo z tekstów można wywnioskować, że artystka potrafi niebanalnie opowiadać o ludzkich sprawach: dzieciństwie, rozstaniach, rodzinnych traumach. Tyle że – jak sama mówi – „w smutku czuję się najbezpieczniej”. Czekam więc niecierpliwie na płytę, na której porzuci tę bezpieczną drogę.