Trudno zliczyć wszystkie podróże naszego redakcyjnego kolegi na Czarny Ląd. Szczególnie zaś Krzysiek upodobał sobie Ugandę, z której od lat przywozi reportaże. Po „Krwi Aczoli”, wstrząsającej książce o zapomnianej wojnie na północy tego kraju, rozpętanej przez Josepha Kony’ego w imię Dziesięciu Przykazań, otrzymujemy jeszcze jeden zbiór wspomnień z czasów rebelii Bożej Armii Oporu. Tym razem jest to opowieść rozpisana na mikroportrety. Jak słusznie zauważa na ostatniej stronie okładki Barbara Gruszka-Zych: „Tytuły rozdziałów tej książki układają się w litanię świadków i ofiar zbrodni dokonanych przez Josepha Kony’ego. Na szczęście Krzysztof wie, jak zapalić w tej ciemności światło. Tym światłem staje się wiara w moc przebaczenia”.

Krzysztof Błażyca dociera do bardzo różnych bohaterów. Czasem są to mocno kontrowersyjne postaci, jak nieżyjący już Severino Lukoya, który jeszcze przed Konym wzniecił w Ugandzie rebelię Sił Ducha Świętego, a po latach nazwał siebie... „bogiem ojcem”. Ale jest tu też na przykład zupełnie niezwykła siostra Rosemary Nyirumbe, nazwana przez „Times” jedną z najbardziej wpływowych osób roku 2014. Zakonnica prowadzi schronisko dla dziewcząt, które stały się ofiarami Bożej Armii Oporu. To dzięki niej pomoc uzyskało już ponad 3 tysiące dziewcząt. A jednak, choć siostra Rosemary spotyka się na co dzień z ogromnym cierpieniem, nie ma w niej ducha osądzania. Podkreśla, że „ważne jest, aby dobrze zrozumieć korzenie tego zła”. „Jeden był zmuszony zabić własną siostrę. To ważne, aby to usłyszeć: był zmuszony. Jako dziecko! Jak te dzieci stawały się zabójcami? Dlaczego? Kto dał im broń?” – pyta siostra Nyirumbe. Reportażom towarzyszą, jak zwykle, piękne zdjęcia Krzysztofa.