Do czego służy wiara? Wiara służy do tego, aby człowiekowi pomagać żyć, cieszyć się, ale i cierpieć. Oburzenie na cierpienie, które nam się dzisiaj wpaja i które podaje się za wybawienie, nie kładzie kresu cierpieniu, lecz w istocie sprawia, że staje się ono nie do zniesienia. Również wiara nie kładzie kresu cierpieniu, ale uzdalnia człowieka do znoszenia go i pomagania w tym innym.

Joseph Ratzinger (Monachium, 1974 r.)

Papież w czasie środowych katechez prowadzi coś w rodzaju „szkoły modlitwy”. Sięga w niej po psalmy – niezrównane w dziejach literatury połączenie poezji i teologii. Tym samym przywraca Benedykt XVI wiarę w sens sztuki, która w swej istocie nie jest – jak nam się próbuje nieraz dziś wmówić – polem hodowli narcyzmu, obrazoburstwem czy kultem nicości i rozpaczy, ale otwartą bramą ku Nieskończoności, ścieżką do Boga – Najwyższego Piękna.

Jak to robi Benedykt XVI? Mniej więcej tak, jak w poniższym tekście, który jest właściwie cytatem z katechezy z 14 września 2011 roku. Przepisuję ją z dreszczem zachwytu, prawie dosłownie, z drobnymi dopowiedzeniami. Rozważanie dotyczy Psalmu 22. To modlitwa smutna, a zarazem wzruszająca, o wielkiej głębi ludzkiej i niesłychanym bogactwie teologicznym.

Psalm ukazuje postać niewinnego człowieka, prześladowanego i otoczonego przez wrogów, którzy chcą jego śmierci. I naigrawają się z człowieka, który – ich zdaniem – jest całkowicie w ich mocy, a za chwilę będzie już tylko strzępem człowieka, „robakiem”, rozkładającymi się zwłokami. Człowiek ten ucieka się do Boga we wstrząsającej pieśni żalu, która w pewności wiary w tajemniczy sposób otwiera się na uwielbienie.

Początkowe wołanie cierpiącego jest apelem do Boga, który opuszczonego pozostawia – jak się zdaje – na pastwę wrogów: