Po śmierci papieża na Placu św. Piotra tłumy wiernych wyczekują, by nad Kaplicą Sykstyńską pojawił się biały dym. Od wieków w czasie konklawe kardynałowie zostają całkowicie odcięci od świata. Obradują „pod kluczem”. Tak jest i tym razem. Jednak głosowania przedłużają się. Kardynałowie w myślach błagają, by wygrana, czyli wybór na tron papieski, ich ominęła. Ostatecznie faworyci przegrywają, a kolejnym papieżem zostaje kard. Melville z Francji. Nie był faworytem, a Bóg nie wysłuchał jego modlitwy. Zgodnie z zasadami, kardynał głośno wyraża swoją zgodę na decyzję konklawe. Teraz, po przebraniu w szaty pontyfikalne, ma przemówić z balkonu do zgromadzonego tłumu. I tu następuje rzecz niesłychana. Papież, sparaliżowany strachem, oświadcza, że nie jest w stanie tego zrobić. Wraz z zaskoczonymi kardynałami wraca do papieskich apartamentów, a rzecznik prasowy Watykanu (w tej roli Jerzy Stuhr), robi wszystko co może, by jakoś wytłumaczyć mediom zaistniałą sytuację, nie dopuszczając do sensacji.

Nanni Moretti, autor głośnego „Pokoju syna” czy „Kajmana”, ostrej satyry na Berlusconiego, w którym przedstawił go jako prostaka i głupca, ma wyraziste poglądy lewicowe, chociaż w swoich filmach potrafi przyłożyć i lewicy. Jest ateistą, ale w „Habemus Papam” nie poszedł w ślady wielu przedstawicieli środowisk artystycznych, którzy bezpardonowo rozprawiają się z Kościołem. Reżyser nie atakuje Kościoła frontalnie. A taką metodę wybrało wielu prominentnych przedstawicieli środowisk artystycznych, czego przykładem chociażby ostatnie wypowiedzi Susan Sarandon o papieżu-naziście. W jego filmie nie znajdziemy śladu skandali, które w ostatnim okresie wstrząsnęły Kościołem, a które stały się głównym atutem w rękach jego wrogów. Moretti raczej podszczypuje niż atakuje, co z kolei nie spotkało się z pozytywnym przyjęciem przez recenzentów zarzucających mu, że w „Habemus Papam”, w obawie przed reakcją katolików, poszedł na kompromis.