Z lektury artykułu w dzisiejszej "Gazecie Wyborczej" pt. "Igranie z konserwatyzmem" pióra Kazimierza Bema, dr prawa i ewangelickiego pastora w USA dowiaduję się, że zdaniem pastora pan redaktor Stefan Sękowski ma problem ze zrozumieniem myślenia takich ludzi jak Jarosław Makowski. Nie wchodząc głębiej w dyskusje między panami, pozwalam sobie na stwierdzenie na bazie komentarza pt."Jak oni warczą", że pan redaktor Sękowski ma problem ze zrozumieniem także takich ludzi, jak Adam Nergal. To nie jest mój idol, nie tylko dlatego, że podarł Biblię na scenie, czy spał z Dodą / co nie umknęło redaktorowi /, ale głównie dlatego, że nie lubię tego rodzaju muzyki, którą on śpiewa. Niezależnie jednak od tego, tak bardzo po ludzku wciągnęła mnie jego walka o życie i to, jak się zachowywał i co mówił. Poczułem się w obowiązku bycia z nim trochę solidarnym, bez względu na jego przeszłość i życzyłem mu, aby tę walkę wygrał, bo to może zbliżyć go do Chrystusa, którego on nie tyle nie zna, ile nie chce znać. Śmię twierdzić, że Chrystus nie postawiłby zarzutu Nergalowi, że ten nie potrafi spiewać.
Dlatego z dużym niesmakiem czytam komentarz redaktora Sękowskiego, który pisze, że Nergal nie powinien być jurorem w nowym programie muzycznym, bo nie potrafi spiewać, a to może zaowocować plajtą tego nowego show.
Pomijając już typową złośliwość, że Nergal nie potrafi śpiewać, bo nie tylko moim zdaniem talentu mu nie brakuje, to kto powiedział, że dobry nauczyciel muzyki musi koniecznie dobrze śpiewać. Czasami wystarczy wiedza i umiejętności, bo nauka śpiewu nie polega wyłącznie na wydobywaniu z siebie dzwięków typu niskie "uuuuyyyy”, a wysokie "iiiik”, jak to określił redaktor. Czy w tym zakresie redaktor zna możliwości przyszłego jurora ? A może udział Nergala w tym programie jest bardziej prozaiczny niż nam się wydaje. Może potrzebuje dużo pieniędzy na kontynuowanie swojego leczenia i walki ze śmiertelną chorobą, czego katolicki redaktor nie bierze pod uwagę.
Osobiście sądzę, że obawy redaktora Sękowskiego są na wyrost i są typowym czepianiem się, na które szkoda czasu.

Kiedy czytam powyższy tekst pana redaktora, ale i poprzednie, i te zamieszczane w katolickim tygodniku "Gość Niedzielny", to mam takie poczucie, że igranie z konserwatyzmem u pana redaktora Sękowskiego jest jego specjalnością. Dla mnie osobiście taki konserwatyzm, czepiający się drobiazgów, rzeczy nic nie znaczacych, który z łatwością przkleja łatki innym i dokonuje łatwych i często krzywdzących ocen, który wreszcie nie pomaga ludziom zbliżać się do Chrystusa, nie wskazuje drogi do Boga, a jest raczej przeszkodą, taki konserwatyzm jest mi całkowicie obcy.

A ja myślę, że w ogóle nie powinno się o takich rzeczach dyskutować, bo takie programy i tak nie mają na celu promowanie utalentowanych wokalnie uczestników, tylko nabić kabzę określonym z góry osobom. A że często są to osoby, których celem jest tylko pokazanie siebie w mediach, to już inna sprawa. Człowiek, który muzykę kocha i ją szanuje, w ogóle takich paściajskich programików nie powinien oglądać, bo to prawdziwej muzyce tylko uwłacza.