Deszczowa piosenka

Kolejne jej reedycje na płytach DVD wskazują na to, iż ta muzyczna komedia nadal cieszy się ogromnym powodzeniem wśród widzów. Czy jednak może być inaczej?

Twórcy filmu w latach ’50 postanowili wyśmiać obyczaje, jakie zapanowały w Hollywood, podczas ery kina niemego. Jak jednak dobrze wiemy: przepych, próżność gwiazd, medialna gorączka i czerwone dywany podczas uroczystych premier, nadal mają się świetnie, więc i satyra na rozkapryszonych idoli oraz ich fikcyjne romansy i małżeństwa wciąż okazuje się być na czasie.

Wiadomo także, „że nic nie robi tak sympatycznej reklamy jak autoparodia” – co trafnie spostrzegli Adam Garbicz i Jacek Klinowski w „Kinie, wehikule magicznym”. A że „Deszczowa piosenka” autoparodią jest, to i nadal chętnie ją oglądamy, choć to przecież nie jedyne powody, dla których dziś sięgamy po ten musical.

Scena, w której Gene Kelly tańczy w deszczu na ulicy, to jedna z najsłynniejszych sekwencji w dziejach kina, którą w innych filmach „cytowano” później i parodiowano wielokrotnie. Podobnie układ taneczny z Kelly’m i Cyd Charisse, rozgrywający się w gangsterskim klubie, był przywoływany w następnych dekadach na ekranach po wielokroć. Charisse rok później niejako powtórzyła tę rolę w musicalu „Wszyscy na scenę” z Fredem Astaire’m, Michael Jackson tworzył w swych najdroższych wideoklipach podobne układy choreograficzne, a i bohaterka grana przez Catherinę Zeta-Jones w pamiętnym „Chicago” z 2002 roku jest swoistą ekranową „kopią” postaci wykreowanej przez Charisse w roku 1952.

Do tego wszystkiego dochodzą niezliczone gagi, którymi naszpikowana jest fabuła „Deszczowej piosenki”, zawrotne tempo i świetne utwory muzyczne, powybierane z wcześniejszych produkcji MGM, na co zwracał uwagę Lucjan Kydryński w „Kinie muzycznym”, zauważając, iż po raz pierwszy na wielkim ekranie tytułowa kompozycja pojawiła się już przecież w 1932 roku…