Bachrate aniołki

Czasami jednak chcia­łoby się pooglądać jakiś cie­kawy program i telewizyjny pilot idzie w ruch. A ponie­waż mieszkam w Rybniku, i jest to zaledwie około 30 ki­lometrów od czeskiej grani­cy, to i bez opłacania zagra­nicznego abonamentu mam bardzo dużo roztomajtych cze­skich kanałów. I pewnego ra­zu zaglądnąłem sobie, co tam puszczają, a tu nagle czeski aktor użył znanego mi sło­wa – bachraty.

Natychmiast zerknąłem do słownika czesko-polskiego i przeczytałem: bachraty – gruby, pękaty, tłu­sty, z wypasionym brzuchem. Zaraz też sobie uświadomi­łem, że śląskie słowo bachraty to przykład czechizmu, czyli wyrazu pochodzenia czeskie­go. Pamiętam nawet, że daw­ne lalki, szyte ze szmatek i wypychane sianem lub ścinka­mi materiałów, nazywano bachroczkami, bo były grube, py­zate. Również barokowe rzeź­by ze starych kościołów przed­stawiające grube aniołki mo­ja babcia nazywała zawsze bachratymi aniołkami.

Może oczywiście ktoś nie rozumieć, dlacze­go umieszczano w kościołach akurat takie gru­be aniołki. Oczywiście dzi­siaj to może dziwić, ale daw­niej, czyli lat temu sto czy dwieście, jak panowała bieda, to bycie grubym było fajne. Przykładowo dawne Ślązoczki nawet obawiały się, że jak bę­dą za chude, to będzie to o nich źle świadczyć. Bo rze­czywiście, chudy to znaczy­ło kiedyś biedny lub chory. A kto chciałby mieć chorą lub biedną narzeczoną czy żonę?

Ale kobiety zawsze coś wymy­ślą, aby choć trochę poprawić swój wygląd. I co robiły? Te chude czy bardzo chude za­kładały na biodrach specjalny pas. Był to właściwie taki wa­łek zwany kiełbasą, kiełbaśnicą lub wusztym. Wyglądało to jak pończocha wypełnio­na watą. Kiedy założyło się tę kiełbaśnicę na biodra, a potem na to jeszcze kilka   warstw   spód­nic i kieckę, to zaraz Ślązoczka stawała się grubsza,   bogatsza   i zdrowsza, czyli pięk­niejsza.

Te stare czasy bie­dy już minęły, ale minęła też moda na bycie grubasem. I to jest właśnie złośliwość losu i jeszcze większa złośliwość trendów w modzie. A może działa tu zwy­kłe rynkowe prawo popytu i podaży. Po prostu, w czasach gdy brakuje grubasów – chu­dzi chcą wyglądać grubo. Kiedy zaś wszyscy raczej są grubawi – w cenie jest chudość. Tylko na oszukanie grubości nie wystar­czy przywiązana do bioder kiełbaśnica! Może westchnie ktoś – szkoda! Ale nie traćmy ducha! Przecież co roku, przed Wielkim postem, można zaplanować odchudzanie z dodatkową religijną, wielkopostną mo­tywacją. Spróbujmy więc i my stać się święci, jak aniołki. Tylko nie te bachrate!