O hejnaliście i trzech dobrych wróżkach

Pewnego dnia wpadła na pomysł, by syna ożenić. Rozesłała więc posłańców na cztery świata strony, aby ogłaszali we wszystkich księstwach i królestwach, że poszukiwana jest żona dla królewicza.

Nie minęło wiele czasu, a do zamku zaczął zbliżać się orszak. Jako pierwszy dostrzegł go hejnalista z zamkowej wieży. Gdy tylko orszak wyłonił się z lasu, trębacz zaczął grać, by oznajmić nadejście znakomitych gości.

Chwilę później, gdy jeźdźcy dojeżdżali już do zamkowej bramy, hejnalista zobaczył, że w eskortowanej przez nich karocy znajduje się piękna księżniczka. Od razu zapałał do niej wielką miłością, ale że był zwykłym grajkiem, wiedział, że jego uczucie nie ma żadnych szans. Momentalnie więc spochmurniał i zaczął grać najsmutniejszą melodię, jaką świat słyszał.

Tymczasem w sali tronowej rozpoczęło się przyjęcie na cześć przybyłej właśnie księżniczki. Początkowo bardzo cieszyła się z uroczystości, którą zgotowano na jej cześć. Im dłużej jednak trwała, tym więcej miała wątpliwości.

Bardzo nie podobał jej się sposób, w jaki królowa matka i królewicz, z którym miała się niebawem zaręczyć, traktowali swoich poddanych i służących. Dziwiło ją też, że jej przyszły mąż bardziej interesuje się złotem i klejnotami z jej posagu, niż nią samą. Widząc ich maniery, szyderstwa i kpiny, zdecydowała się opuścić ucztę i jak najszybciej wrócić do swojego królestwa.

- Nigdzie nie pójdziesz! – krzyknęła stara królowa, po czym wypowiedziała dwa tajemnicze zaklęcia. Pierwsze z nich sprawiło, że księżniczka stała się milczącą, posłuszną, jakby nieobecną myślami osobą. Drugie zaklęcie zamieniło natomiast wszystkich rycerzy z jej orszaku w myszy, które od razu rozbiegły się po zamkowych piwnicach i lochach, i słuch po nich zaginął.

Zgromadzeni w sali tronowej dworzanie i służący nie pierwszy raz byli świadkami takiej sytuacji. Z obawy przed czarami królowej nikt rzecz jasna nie zareagował, ale po skończonej uczcie opowieściom o tych wydarzeniach nie było końca.

Usłyszał o nich także hejnalista, kiedy zszedł na posiłek do oberży. Posmutniał wówczas jeszcze bardziej, nie wiedząc, jak sobie ze swoim frasunkiem poradzić...

Gdy wrócił na zamkową wieżę, z mysiej nory wyszedł mieszkający w niej krasnoludek. Zapytał trębacza dlaczego jest taki zmartwiony, a gdy usłyszał o zdarzeniach z sali tronowej i o miłości grajka do księżniczki, tak mu poradził:

- Czas ci ruszać w drogę, gdyż za siedmioma górami, za siedmioma lasami mieszkają trzy dobre wróżki. Już one znajdą sposób, by cię wybawić z kłopotów, muzykancie.

Hejnalista nie mógł tak od razu opuścić zamku. Poczekał więc do wieczora i dopiero wtedy, pod osłoną nocy, wymknął się poza obręb zamkowych murów i ruszył w świat, zabierając ze sobą jedynie trąbkę.

Godziny i dni mijały. Wędrował przez lasy, pola i wsie. Wreszcie przybył do miasteczka, w którym miał odbyć się pogrzeb.

Do młodego trębacza podeszła wdowa i poprosiła go, by zagrał nad grobem jej męża. Jako że była bardzo biedna, nie mogła mu jednak za jego muzykowanie zapłacić.

- Nic nie szkodzi – odpowiedział jej hejnalista. – Mnie też jest bardzo smutno, zagram więc po prostu to, co czuję.

Jak powiedział, tak zrobił, po czym ruszył w dalszą drogę.

Po jakimś czasie napotkał na niej orszak hrabianki, która jechała w karocy niemal identycznej, jak ta, w której kiedyś zobaczył swoją ukochaną księżniczkę. Z radości na to wspomnienie, odegrał fanfary, na które jadąca w karocy hrabianka pięknie mu się ukłoniła i w podzięce rzuciła sakiewkę złotych monet. Nagrodzony w ten sposób grajek ucieszył się jeszcze bardziej, ale postanowił dalej nie zwlekać i kontynuował są wyprawę do krainy trzech dobrych wróżek.