Małe słówko, wielka miłość

Kol 3, 14-15. 17. 23-24

Cokolwiek czynicie, z serca wykonujcie (Kol 3,23)

Cokolwiek równa się wszystko. Oddychamy, jemy, pracujemy, rozmawiamy, pracujemy, otwieramy drzwi, kupujemy jarzyny na targu czy jedziemy rowerem – cokolwiek czynimy, wszystko w Jego imię, z serca, z miłości. Nie ma powodów, by czekać na okazje do heroicznych czynów, udowadniania jej w wielkich gestach. Miłość wyraża się w tym, co niepozorne, zwyczajne, zakurzone i niedoceniane. Jak jej nie ominąć w biegu ku wielkim sprawom, jak zauważyć, gdy wzrok skupiony gdzieś ponad linię horyzontu? 

Opanowanie tej umiejętności to cała sztuka życia. Miłość dzieje się wokół, jesteśmy nią obdarzani nawet wtedy, gdy tego nie widzimy. Tworzy relacje, które przekraczają granice i leczą podziały. Pokój w sercu nie jest egoistycznym dobrym samopoczuciem. Jest dziełem miłości, która ma cudowną właściwość tworzenia więzi. Ona jest spoiwem doskonałości, mówi apostoł, bo bez niej cnoty, które wymienił wcześniej: miłosierdzie, dobroć, pokora, cichość, cierpliwość, wybaczenie, są tylko pozorem. Właściwie stają się niemożliwe. Cokolwiek mówimy czy czynimy, ma sens, o ile przepojone jest miłością.