110 lat Muzeum Diecezjalnego w Sandomierzu

Muzeum Diecezjalne w Sandomierzu to najstarsza placówka muzealna w tym mieście. Liczne fotografie i podpisy umieszczone na tablicach świadczą o trwałości miejscowego dziedzictwa i jego nieprzemijającej wartości. "Pamiątką obchodów jubileuszu 110-lecia będzie wydanie obszernego albumu, poświęconego historii muzeum i jego cennym zbiorom" - zapowiada kustosz placówki Urszula Stępień.

Archiwalne fotografie na tablicach prezentują muzealia kolejno w trzech siedzibach muzeum, poczynając od najstarszej - katedralnego kapitularza. Późniejsze wykonano wewnątrz dawnego klasztoru sióstr benedyktynek (dziś Wyższe Seminarium Duchowne), a następne ukazują pierwszą aranżację zbiorów w Domu Długosza - od 1937 r. obecnej siedzibie muzeum.

Anonimowi "goście z Krakowa", którzy w 1910 r. jako pierwsi wpisali się do księgi pamiątkowej muzeum, zaznaczyli, że uczynili to "z pełnym uznaniem dla założyciela Muzeum ks. Józefa Rokosznego i jego owocnej pracy".

W 1916 r. zwiedził muzeum Władysław Reymont. Złożyli swoje autografy również artyści, którzy przyjeżdżali do Sandomierza na plenery malarskie; z 1925 r. pochodzą m.in. wpisy Leona Wyczółkowskiego i Józefa Pieniążka.

Wśród dostojnych gości był w 1918 r. wizytator apostolski ks. Achilles Ratti - od 1922 r. papież Pius XI. 15 sierpnia 1924 r. muzeum gościło prezydenta Stanisława Wojciechowskiego, który tego dnia uczestniczył w uroczystości poświęcenia sztandaru 4. Pułku Saperów. Z kolei 8 maja 1938 r. zwiedził muzeum i katedrę prezydent Ignacy Mościcki; Sandomierz był tego dnia jednym z etapów wizyty prezydenta w Centralnym Okręgu Przemysłowym.

Muzeum Diecezjalne w Sandomierzu prezentuje malarstwo, rzeźbę, elementy wystroju architektonicznego, sztuki zdobniczej, ceramiki, mebli, numizmatyki i archeologii. Najcenniejszymi eksponatami są liczne ornaty, tkaniny i hafty. Galerię malarstwa zdobi m.in. obraz "Trzech Świętych" - Marty, Agnieszki i Klary (z XV wieku), a także dzieło Łukasza Cranacha Starszego "Matka Boska z Dzieciątkiem i św. Katarzyną Aleksandryjską".

W swoim początkowym okresie muzeum funkcjonowało jako "gabinet pomocniczy" do nauczania alumnów historii sztuki. Ostateczny kształt zawdzięcza ks. Józefowi Rokosznemu (zm. 1931) - miłośnikowi sztuki, kolekcjonerowi i bibliofilowi.