Kolizja z humorem

Reżyserii jednej z najpopular­niejszych i najczęściej gra­nych na wielu scenach farsy „Mayday” Raya Cooneya podjęła się Krystyna Janda i potraktowała ten tekst z doskonałym wyczuciem for­my. Przy czym, co przy realizacji farsy jest szczególnie ważne, bez­błędnie skompletowała obsadę, dając aktorom szansę zabłyśnięcia w tej piramidzie piętrzących się absur­dem sytuacji.

A jednak okazało się, że dla nie­których było to nie lada wyzwanie. Z niepokojem mówiła o tym przed premierą Maria Seweryn (grająca jedną z dwóch żon taksówkarza), która z gatunkiem farsy zetknę­ła się po raz pierwszy. Okazało się, że w tym specyficznym aktorskim biatlonie nie wystarczy sprawny warsztat, że trzeba jeszcze być mi­strzem strzelania puent. Ale pod batutą Jandy to niełatwe przedsię­wzięcie nie mogło się nie udać. Mę­ska obsada czuła się w tej konwencji jak ryba w wodzie.

Temat jest tyle prosty, co kar­kołomny. Otóż poukładany na po­zór taksówkarz, żaden tam macho czy Don Juan, umościł sobie dwa ciepłe gniazdka z dwiema nic o so­bie nawzajem niewiedzącymi żona­mi. Grafik rozrysowany sprawnie co do godziny pozwalał mu funkcjo­nować w tej układance bezbłędnie. Do czasu, gdy niegroźny wypadek zaburzył ten „uświęcony” porządek rzeczy, wywołując lawinę konfron­tacji (czytaj kłamstw i komplikacji). Poczynając od daremnego szukania alibi, po niemal abstrakcyjną zamia­nę ról.

Trudno opowiedzieć o nieskoń­czonej ilości gagów, prościej udać się do teatru i spędzić szampański wie­czór, uczestnicząc w krótkotrwałych zwycięstwach i dotkliwych poraż­kach nieszczęsnego bohatera. Dy­ryguje tym szalonym qui pro quo Artur Barciś, choć główną rolę, niemniej znakomicie, gra Rafał Rutkowski. Nie sposób nie wymie­nić też na pozór epizodycznej roli Stefana Friedmanna. W role bezrad­nych policjantów wcielili się z po­wodzeniem aktorzy znani z zespołu „Montownia”.

Czy ten, wreszcie zdemaskowa­ny, amoralny sposób na życie odmie­ni pozytywnie naszego bigamistę? Nie zdradzę!