„Ramiona” otwarte na świat

Za zgodą i dzięki uprzejmości wydawnictwa "Bratni Zew" publikujemy fragment książki Enzo Romeo "Watykan". Książkę można wygrać w konkursie fotograficznym "Na papieskim szlaku". Więcej szczegółów TUTAJ

Kolumnada Berniniego, wzniesiona w latach 1657-1667, liczy 284 kolumny z trawertynu i 88 pilastrów, a zdobi ją 140 marmurowych figur przedstawiających świętych. Wszystko tchnie harmonią i okazałością: każdy posąg jest wysoki na trzy metry, a każda kolumna na 18 metrów i 60 centymetrów. Długość placu wynosi 340 metrów, a szerokość - 240 m.

Całość tworzy niesamowitą scenerię, chociaż 350 lat temu jej architekci nie mogli przewidzieć, że w dobie telewizji i wizualnych środków masowego przekazu stanie się wybornym tłem dla relacji na żywo z wielkich religijnych uroczystości. Kto widział pierwsze kolorowe reportaże filmowe z przebiegu Soboru Watykańskiego II, wyprodukowane na zlecenie Istituto Luce, pozostaje pod wrażeniem scenicznego efektu, jaki oferuje Plac Świętego Piotra. Procesja otwierająca sobór z dnia 11 października 1962 roku, posiedzenia ojców w bazylice, niezapomniana „mowa do księżyca” wygłoszona przez papieża Jana XXIII, podczas gdy plac rozświetlały tysiące zapalonych świec. Papież przemawiał z okna swojego gabinetu, ale wyjątkowy urok tego miejsca i bezchmurnej nocy nadały jego słowom niesamowitego wyrazu i przeszyły słuchających dreszczem emocji.

  Zresztą, tutaj nic nie znajduje się przez przypadek. Począwszy od obelisku, który wzbija się do nieba w samym centrum placu. Jest to monolit z czerwonego granitu, wysoki na 41 m i 23 cm, o wadze 312 ton. W roku 39 cesarz Kaligula kazał go przewieźć z egipskiego Heliopolis do Rzymu. Jak wieść głosi, wieńcząca go niegdyś kula zawierała rzekomo prochy Juliusza Cezara. Obelisk ustawiono w miejscu, które później stało się Cyrkiem Nerona, czyli miejscem, gdzie ukrzyżowano świętego Piotra. Nie jest to pierwszy lepszy symbol, lecz pomnik, w cieniu którego dokonało się męczeństwo zarówno Apostoła, jak i setek innych chrześcijan. Dlatego w roku 1586 papież Sykstus V postanowił ulokować go w centrum placu i zwieńczyć krzyżem z kutego żelaza, w którym umieszczono relikwię pochodzącą z prawdziwego Krzyża. Wówczas też obelisk opatrzono łacińskimi inskrypcjami: „Oto krzyż Pana, uciekajcie nieprzyjaciele, zwyciężył lew z plemienia Judy. Chrystus zwycięża, Chrystus króluje, Chrystus panuje, Chrystus broni lud swój od wszelkiego zła”. Architekt Domenico Fontana, który otrzymał zadanie przetransportowania go, stworzył skomplikowany system mechaniczny z pięcioma potężnymi dźwigniami i czterdziestoma siedmioma kołowrotami. Na trasie przewozu wyburzono domy i zrobiono wyłomy w murach. Przy przedsięwzięciu zatrudniono 900 ludzi i 140 koni. Z prawej i z lewej strony obelisku postawiono dwie monumentalne fontanny, a tryskająca z nich woda sięga 14 metrów wysokości. Wodę doprowadzano z Jeziora Bracciano akweduktem o długości około 25 km.