Póki jeszcze są poeci wyczuleni na słowo, jak dawniej Kochanowski czy mistrzowie baroku, ma sens snucie takiej przypowieści o ludzkim, a nie tylko dendrologicznym losie. Uwiedzeni wyjątkową wyobraźnią autora wsłuchujemy się w historię buka, jawiącego się jak metafora udręczenia dotkniętych zarazą. „załóżmy że o tobie są te wiersze/ nie o świata grobie nie o spazmach/ przemocy w których mocy żadnej” – podpowiada autor w poemacie złożonym z wierszy.