Recenzje: Niekończące się żegnanie

Każde słowo tych wierszy boli, kiedy dociera do nas, że ta tęskniąca za zamilknięciem poezja staje się natarczywym, acz pełnym godności, wołaniem o kres. Jednak podczas lektury zyskujemy pewność, że z tymi strofami rychło się nie pożegnamy. Bo ostatnie tomy Kozioł, jak niewiele innych, porażają szczerością w pokazywaniu tego, do czego ludzie starają się nie przyznawać. Myślę o starości i samotności, które są dziś tematami tabu, wykluczającymi z istnienia. A ten tom to niezbędne, liryczne wtajemniczenie, z którego nie można nie skorzystać.