Antyfani - kochają nienawidzić

Antyfanizm nie jest zjawiskiem nowym. Pojawił się pod koniec XIX wieku wśród angielskich kibiców piłkarskich, a z czasem zaczął „niechlubnie inspirować” wielbicieli innych rozrywek.

Kinowi antyfani dzielą się m.in. na tych, którzy krytykują dany film, bez oglądania go oraz na tych, którzy w masochistyczny sposób zaliczają seansy „żeby torturować się świadomością, jak bardzo jest zły” – czytamy „Filmie”.

Teoretycznie ich działalność powinna szkodzić produkcjom, które atakują. Bywa jednak i tak, że tego typu nagonki nakręcają zainteresowanie znienawidzonymi przez nich filmami i książkami. Tak było chociażby w przypadku „Kodu da Vinci”.

„Znawcy tematu przewidują, że PR zacznie wykorzystywać zjawisko antyfanizmu tak, jak teraz często korzysta z pomocy fanów. Tym bardziej, że to nie nowy pomysł. ‘Jeszcze w XIX wieku wydawcy zatrudniali krytyków do chlastania książek, by w ten sposób rozkręcić zainteresowanie wśród czytelników. Podobnie postępowali producenci przedstawień teatralnych, by napędzić publiczność’” – mówi zapytany przez dziennikarkę profesor Wojciech Burszta.

Więcej o antyfanach, najgorszym reżyserze świata i prawdziwej eksplozji antyfanizmu w Korei Południowej w grudniowym numerze miesięcznika „Film”.