Muzyka i religia w czasach antyku-Chiny

Do instrumentów nowszych należą różnego typu lutnie: Pipa, Ruan (posiadające pudło rezonansowe), gitary (m. in. księżycowa), instrumenty strunowe smyczkowe – najczęściej dwustrunowe o długim, cienkim gryfie i małym pudełku rezonującym – Erhu, Banhu, Gehu, skrzypce pochodzenia mongolskiego. W późniejszym okresie silnemu zróżnicowaniu uległy instr. fletowe; pojawiły się formy klarnetu oraz długie trąbki metalowe. Instrumenty, pierwotnie wyrabiane ręcznie przez muzyków, obecnie produkowane są w fabrykach, głównie na potrzeby turystów.

Jedną z najistotniejszych cech muzyki chińskiej jest: pentatonizm (operowanie skalą pięciodźwiękową – np. c,d,e,g,a), ustalony ostatecznie na około IV p.n.e., prymitywna wielogłosowość (burdon, heterofonia, kanon), charakterystyczne stroje (strój – podstawowa wysokość dźwięku wyznaczona np. od Żółtego Dzwonu) uzależnione od pór roku, notacja muzyczna w postaci pewnych znaków pisma obrazkowego oraz ornamentów znajdujących się na najstarszych zachowanych instrumentach.

Podsumowując można powiedzieć, że muzyka w starożytnej kulturze Chin nie oddziaływała jednak tak silnie na religię jak w przypadku innych cywilizacji. Stanowiła niewątpliwie element wzbogacenia kultu, częściej jednak odwoływała się do filozofii, dlatego też nie zdołała wykształcić tych cech, które mogłyby określić jej przynależność do gatunku muzyki religijnej.