Ten film nie jest odwzorowaniem życia klasztornego, ale istotą tegoż życia.
Philip Gröning
Urodził się w Düsseldorfie w 1959 roku, dorastał najpierw w swoim rodzinnym mieście, a potem w Stanach Zjednoczonych. W młodości odbył długą podróż przez Amerykę Południową, studiował medycynę i psychologię, a w 1982 roku zainteresował się filmem i zapisał się na studia do Szkoły Filmowej w Monachium (HFF). Gröning zafascynował się scenopisarstwem i zaczął pracować jako aktor dla Petera Kegelevica i Nicolasa Humberta. Pracował również jako asystent dźwięku, rekwizytor, asystent reżysera. Obecnie Gröning mieszka i pracuje w Düsseldorfie i w Berlinie. Od 1986 roku ma własną firmę producencką.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Tłumy na pokazach, a jednocześnie odmowy informowania o nim.
Pizza szopienicko-roździeńska była nie tylko daniem, ale i narzędziem integracji społecznej.
Film jest laboratorium nadziei, miejscem, w którym człowiek zastanawia się nad sobą i swoim losem.