Musical jak mydlana bańka

To miał być przełom. Pierwsze w Polsce i jedno z pierwszych na świecie przedstawień łączących teatr z technologią 3D. Prawdziwych aktorów z komputerowymi fantomami. Rzeczywiste rekwizyty z wirtualną dekoracją. Biografia Poli Negri, jedynej Polki, która zrobiła karierę w Hollywood, świetnie się do tego nadawała. Dzięki nowym możliwościom mieliśmy się przenieść w przedwojenny świat, znaleźć się w filmowym studiu Para-
mount albo pod nowojorską Giełdą na Wall Street w dniu, kiedy wybucha wielki kryzys.

Uczta dla oka

W pewnym sensie to się udało. Trzeba przyznać, że trójwymiarowe efekty, przygotowane przez studio Platige Image (współtwórcę słynnej „Katedry” Bagińskiego), są naprawdę imponujące. Sceny morskiej podróży, budzące skojarzenia z „Titanikiem”, albo obrazy z przelotu nad pustyniami przyprawiają o zawrót głowy. Realizm wygenerowanej komputerowo dekoracji bywa tak silny, że widz musi chwilami wyglądać zza okularów 3D, by odróżnić świat wirtualny od prawdziwego.

Bez zarzutu jest też cała reszta wizualnej strony przedstawienia. Piękne stroje i profesjonalny taniec czynią „Politę” Janusza Józefowicza spektaklem przyjemnym dla oka. Na estradzie króluje oczywiście odtwórczyni głównej roli Natasza Urbańska, która z powierzonych zadań wywiązuje się brawurowo. Wiruje po scenie albo wije się, naśladując węże, by po chwili zawisnąć w powietrzu na linie. Świetnym pomysłem okazują się wyświetlane na ekranie wstawki, w których postać popularnej aktorki i tancerki została „doklejona” do niemych filmów z Charliem Chaplinem i Haroldem Lloydem. Wreszcie pod względem wokalnym wykonawcy również stanęli na wysokości zadania. Obok Urbańskiej wyróżnić należy dziesięcioletnią Natalię Nedwidek, która z wdziękiem wcieliła się w małą Polę Negri. Wyśpiewana przez nią modlitwa do Anioła Stróża wywołała na widowni warszawskiej hali Torwar duże poruszenie.