Spotkamy się w niebie

To miał być tekst, w którym malarz opowiada o świecie, jaki tworzy. Malarz szczególny, bo zgodnie uznawany zarówno przez fachowców, jak i zwykłych odbiorców za najlepszego artystę nie tylko w Wałbrzychu, ale i w całym regionie. Już w ubiegłym roku umówiłem się z panem Kazimierzem, że wkrótce przyjadę, a on opowie o swoim malarstwie. Nie zdążyłem. Parafrazując znanego księdza poetę, spieszmy się rozmawiać z ludźmi, tak szybko odchodzą…

Obrazy dośpiewane
– Trzy lata temu zaproponowałam Kazimierzowi Starościakowi przygotowanie w naszym muzeum dużej retrospektywnej wystawy jego twórczości – mówi Edyta Patro z muzeum w Wałbrzychu. – On na to, że jest nieprzygotowany i musiałby jeszcze kilka obrazów domalować. Tamto spotkanie okazało się niezwykle owocne. Pan Kazimierz wziął się ostro do pracy i dzięki motywacji, jaką była zbliżająca się wystawa, w ciągu dwóch lat powstało kilkadziesiąt niesamowitych obrazów. Tematy, które pojawiają się w jego twórczości, można podzielić na trzy grupy. Pierwszy to kierunek mistyczny, z postaciami świętych, aniołów, z ikonami. Drugi – to pejzaże i wreszcie obrazy nierealne, światów całkiem fantastycznych.

Nierzadko w jednym obrazie ujrzeć można wszystkie te trzy nurty. Sam K. Starościak tak o tym pisał: „Temat jest mniej ważny, on się mieści w formie, nastroju, jest niedopowiedziany, a raczej dośpiewany. Twórczość to przygoda, którą trudno opowiedzieć, ją się odbiera”.

– Twórczość Starościaka charakteryzował dojrzały i w pełni przemyślany styl malarski, który uczynił go rozpoznawanym i nadzwyczaj oryginalnym artystą – wyjaśnia Edyta Patro. – Wypracowana przez lata technika i precyzja warsztatu najpewniej pozwoliła mu się wpisać na trwałe do polskiej historii sztuki. Jego kariera zawodowa była charakterystyczna dla całego pokolenia osób, które zmuszone zostały do odnalezienia na nowo swojej małej ojczyzny.

Wartość i pokora
Swoim światem chętnie się dzielił. Nie tylko w przenośni. – Znajomi nieraz mu mówili: „Dlaczego ty tak rozdajesz te swoje obrazy?” – opowiada żona Teresa i wyciąga z szuflady cały plik przeróżnych podziękowań. Od Fundacji Pomocna Dłoń, od twórców akcji Polscy Artyści Dzieciom, od Hospicjum Jana Pawła II w Wałbrzychu i wiele innych. – On jednak czuł wielką satysfakcję, kiedy wiedział, że dzięki swoim obrazom może komuś pomóc. Teraz w pamięci pozostanie nie tylko jako znakomity malarz, ale i ten, który jeśli mógł, pomagał.

– To był bardzo ciepły i serdeczny człowiek – opowiada Henryka Kowalczyk, szefowa wałbrzyskiego hospicjum. – Kiedy go tylko poprosiliśmy, darowywał nam swoje obrazy na aukcje charytatywne. Za każdym razem to właśnie one były najcenniejszymi podarunkami. Ten ostatni ofiarował nam cztery dni przed śmiercią i zapewniał, że będzie na naszym balu. Niestety, zabrakło go.