Kuźnia Michałów Aniołów

Należę do inwentarza
Od tamtej pory minęły prawie 3 lata. A i tak scena chrztu Chrystusa nie jest jeszcze całkowicie gotowa. – Tu, na samym dole, muszę jeszcze wypełnić na złoto rybki – wyciąga rękę w kierunku ściany. To, czym wypełniła nie tylko rybki, ale cały swój monumentalny obraz, to specjalne farby sylikatowe, tzw. histholit. Po stwardnieniu tworzą jakby pancerną skorupę. Nie mają do niej dojścia ani czas, ani ludzie. Zwłaszcza że w miarę lat kolory użytych farb będą robić się jeszcze bardziej intensywne.

Tak przygotowany obraz pani Wanda obfotografowała i zawiozła na Konferencję Sztuki Sakralnej w Lubinie. Półgodzinną prezentacją zachwyciła członków Diecezjalnej Komisji Sztuki Sakralnej Konserwacji Zabytków i Budownictwa Kościelnego. – Podobało im się. Członkowie komisji powiedzieli, że to wyjątkowe dzieło – wspomina.

Na tę wyjątkowość artystka solidnie zapracowała. Oprócz talentu ma w sobie niezwykły upór i systematyczność.

– Przychodziłam tu prawie codziennie na 5–8 godzin. Należę już chyba do inwentarza świątyni – śmieje się. Obraz spodobał się także wiernym. Przez lata, między Mszami i uroczystościami kościelnymi, obserwowali przecież, jak powstawał. Byli cierpliwi. I to się im opłaciło. Ale przed wiernymi dalszy ciąg próby na wytrzymałość. Po apsydzie prezbiterium na malowanie czeka prawa i lewa strona kościoła oraz chór. Do tego w oknach pojawią się nowe witraże projektu pani Wandy. Ile to będzie w sumie metrów malarskiej powierzchni? Pani Wanda nie wie. Mówi, że boi się liczyć.

Koniec z zaniedbaniami
Idea, która narodziła się na rusztowaniu, kilkanaście metrów nad posadzką kościoła, ma już swój statut. Siedzibą Fundacji Kultury Chrześcijańskiej „Rosa mystica” będzie pałac w Gronowie i przylegające do niego budynki. Pani Wanda chciałaby, żeby odbywały się tam stałe warsztaty sztuki sakralnej i ginących zawodów artystycznych. Co ważne – praktyczne warsztaty.

– Obecnie w Kościele nie ma dobrego, tradycyjnego rzemiosła sztuki sakralnej. Nie ma też miejsca, gdzie można by się nauczyć sakralnego malarstwa ściennego i dekoracyjnego – uważa. Dlatego chce to zmienić. W Gronowie będzie można się także nauczyć układania tradycyjnej mozaiki bizantyjskiej, witrażownictwa, kamieniarstwa, ikonopisania, rzeźby w kamieniu i drewnie, zduństwa oraz ciesielstwa. To ostatnie ma mocno łączyć się z tradycją łużycką. Jeśli się to wszystko uda, z Gronowa będą wyjeżdżać współcześni Michałowie Aniołowie.

– Uda się! – zapewnia pani Wanda. – Uda się, bo to wszystko są rzeczy u nas prawie zapomniane i nieruszone przez Kościół katolicki. Inaczej jest np. w Kościele wschodnim, gdzie takich szkół jest wiele. Mówię o nauczaniu na dobrym, średnim poziomie – zaznacza. Zajęcia mają prowadzić specjaliści i artyści z Europy.

Czas na pracę, modlitwę i... ogród
Rzemiosło to tylko połowa treści warsztatowych. Drugą, tak samo istotną, będzie duchowość. W Gronowie będą rekolekcje.

– Chciałabym wyszkolić prawdziwych rzemieślników sztuki sakralnej ze stałymi opiekunami duchowymi. Chodzi o warsztaty z modlitwą przy pracy. Bo inaczej w sztuce sakralnej się nie da – zapewnia Wanda Dűck. Nie da się także zrobić zaplanowanych rzeczy bez pieniędzy. Te, choć ważne, nie są jednak najważniejsze.

– Warsztaty mają się samofinansować. To, co tu powstanie, może od razu trafiać do świątyń diecezji legnickiej – mówi pani Wanda. – Będę zabiegać o przychylność samorządów i dużych zakładów przemysłowych w regionie. Napiszemy wnioski o pieniądze unijne z puli na ginące zawody. Mam za sobą sporo szkoleń na ten temat i wniosek z nich jest jeden: to wszystko jest realne – uważa artystka.

Tego optymizmu dodaje pani Wandzie spore grono chętnych, którzy chcą uczestniczyć w przyszłych warsztatach. Na razie większość to ludzie po pięćdziesiątce, ale do młodzieży też uda się jej dotrzeć.

– Mam dobre przeczucie – śmieje się pani Wanda. Fundacja w Gronowie będzie wspierała Szlak św. Jakuba (już nocują tu caminowicze!) i ekologiczną uprawę ziemi. Będzie miejscem spotkań rzemieślników i artystów. Obok pałacu jest miejsce na ogród biblijny. Wyrosną tam zioła, owoce i warzywa znane z Pisma Świętego. Warsztatowcy będą kopiowali je później w swoich pracach na ścianach, w kamieniu, drewnie i na witrażach. Czyli tak, jak to robiono dawniej. Inicjatywa ruszyła i krok po kroku zmierza do celu. Trzeba wyremontować dwa stare budynki gospodarcze i zaadaptować browar, żeby było gdzie pracować i gdzie się modlić.

A co, jak wszystko będzie już gotowe?

– Wtedy zamknę się w pustyni Karmelu – mówi artystka – żeby zregenerować siły na dalszą pracę, aby służyć Bogu.