Ból i rozpacz

Caravaggio pogrążył tło w ciemnych barwach, aby żaden szczegół nie odciągał uwagi widza od przedstawionej sceny. Artysta zrezygnował z wszelkich atrybutów boskości, pełne bólu twarze i gesty rozpaczy wyrażają ludzkie uczucia.

Ciało Chrystusa niosą św. Jan (z lewej) i św. Nikodem. Nad nimi widzimy od lewej trzy Marie: Matkę Bożą, św. Marię Kleofasową oraz św. Marię Magdalenę.

Wrażenie ruchu Caravaggio uzyskał dzięki kompozycji, w której dominują linie ukośne (podkreślają to wyciągnięte ręce Matki Bożej i Marii Magdaleny). Linia łącząca głowy wszystkich osób, z wyjątkiem Nikodema, tworzy półelipsę, co również pogłębia dynamizm sceny.

Kontrast rozświetlonego ciała Chrystusa i ciemnego tła, przy pozostawieniu pozostałych postaci w półcieniu, sprawia, że uwaga widza koncentruje się na postaci Zbawiciela. Nieprzypadkowo ciało Jezusa ułożone jest podobnie jak w sławnej Piecie Michała Anioła. Caravaggio często nawiązywał do twórczości Michała Anioła. „Złożenie do grobu”, podobnie jak obrazy Michała Anioła, jest dziełem rzeźbiarskim. Wymodelowane światłocieniem postacie na ciemnym płaskim tle stanowią jakby rzeźbiarską, zwartą grupę ustawioną na postumencie grobu.

„Złożenie do grobu” zostało namalowane dla kościoła Santa Maria in Vallicella w Rzymie.