Chcę przesłać Wam wiersz

ELEGJA O...
Dziewczynce, która pisać nie umiała
Za to lewą ręką obrazki rysowała
o tym jak bardzo żyć chciała.
Jak bardzo świat kochała.
Tylko biała pani, jej tego nie dała.
W wiosce, w której kiedyś mieszkałem
żyła sobie Psotka i ja ją dobrze znałem.
Bawiła się na łączce, goniła kotki
które przed nią uciekały a i czasem
do strumyka wpadały, mijając płotki.
Z kwiatków wianki robiła, na wodę rzucała
przy okazji czasami wody się napiła.
Razu pewnego zła choroba się jej czepiła
Jej krew biała się robiła.
Biedna Psotka, siły traciła.
Z każdym dniem coraz słabsza była.
Nadszedł dzień, pyta się mamy ona
czy aniołki przyjmą ją do swojego grona.
Mamuś, czy one mnie rozpoznają.
Tak, tak gdy usłyszysz muzyczkę, którą grają
przyjadą po Ciebie na małej chmurce.
Wezmą Cię i popłyną z Tobą do nieba,
do przepięknego wspaniałego gaju.
Do kwiecistego uruczaju, do złotego raju.
Popłyniesz z aniołkami daleko, hen
jak na oceanie płynie samotny biały żagiel.
Jak nad morzem leci biała mewa.
Jak na mej twarzy spada samotna łza
która tą melodię Ci teraz śpiewa.
Mamuś przepraszam za kłopot ten.
Zapomnij co złego między nami było
dziękuję za Twoją miłość, za Twoją dobroć.
Już słyszę anieli śpiew, i robi się tu bardzo miło.
Mamuś przytul mnie, tak mocno,
by ciepło nam tu się zrobiło.
I proszę, proszę nie zapomnij małej Psotki.
O są tu nawet moje kotki i stoi za tęczą foczka.
A kolorów ma ile. Mamuś męczą one moje oczka.
Zamknę je na malutką, maluteńką chwilę...
I płynie, płynie - biały obłok jak samotny
biały żagiel po niebieskim,
- Oceanie.
I tylko słychać płacz matki.
Śpij, - śpij
- Kochanie.

Michał Fedan
Bardo 2003
Samotnym białym żaglem odpłynęła Agnieszka
Z Brzeźnicy.

W Brzeźnicy nie mieszkam od 1987 roku.