Bush, country i inne nieszczęścia

Amerykanie szczycą się tym, jak bardzo demokratycznym są społeczeństwem i jak ważna jest dla nich wolność słowa. Historia grupy Dixie Chicks pokazuje jednak, iż czasem jest to tylko jeden z amerykańskich mitów, zaś rzeczywistość w Stanach Zjednoczonych może wyglądać zupełnie inaczej.

Był rok 2003. W USA trwały przygotowania do rozpoczęcia wojny z Irakiem. Kiedy Natalie Maines - wokalistka sprzedającego miliony płyt zespołu Dixie Chicks – ośmieliła się ze sceny skrytykować prezydenta Busha, za to, że próbuje rozpętać kolejną wojnę, w amerykańskich mediach posypały się na nią gromy.

Skandal! Brak patriotyzmu! „Popierając Dixie Chicks, popieracie komunistów i zdrajców!” - to najłagodniejsze z głosów, jakie wówczas się pojawiły. Ale na samych słowach się nie skończyło. Niebawem amerykańskie stacje radiowe przestały grać piosenki Dixie Chicks, radykalni zwolennicy republikanów zaczęli nawoływać do bojkotu i niszczenia ich płyt, zaś w listach i mailach pojawiły się obelgi, z groźbami zamachu włącznie.

Film „Nie gadaj, tylko śpiewaj” w reżyserii Barbary Kopple i Cecilii Peck dokumentuje tamte wydarzenia. Pokazuje zaszczute piosenkarki, nieustannie krytykowane i atakowane przez mass media. Ale – co ważne – nie prezentuje Dixie Chicks wyłącznie jako ofiar i męczennic.

TheWeinsteinCompany SHUT UP AND SING

Kiedy zaczynałem oglądać ten dokument obawiałem się, że będzie to kolejna anty-bushowska agitka w stylu Michaela Moore’a. Kopple i Peck ustrzegły się jednak jednostronności.

Owszem, czasem ukazują zespół, jako zniesławiane i prześladowane bojowniczki o wolność słowa, ale już chwilę później nagrywają mało inteligentne rozmowy wokalistek z managerem, w których „kombinuje się”, jak najlepiej marketingowo wykorzystać całe zamieszanie wokół grupy. Popularne talk-showy i okładki poczytnych tygodników czekają wszak na bohaterów najróżniejszych skandali, co też nasze artystki skrzętnie starają się wykorzystać.

„Nie gadaj, tylko śpiewaj” to typowy dokument, ale że opowiada historię grupy grającej country, nie brakuje w nim fragmentów koncertów, czy wizyt w studiach nagraniowych. Możemy więc liczyć na całkiem sporą dawkę świetnej muzyki i bardzo interesujący obraz amerykańskiego przemysłu fonograficznego.

W naszym kraju film doczekał się osobliwej dystrybucji. Nie było go w kinach, nie ukazał się na DVD, ale jest w internecie. Zupełnie legalnie i za darmo można go obejrzeć w serwisie www.iplex.pl.