W objęciach Dziadka Mroza

Kanon nowego „kalenda­rza liturgicznego komunizmu” tworzyło kil­kanaście świąt ze Świętem Odrodzenia Polski (22 lipca - na pamiątkę ogłoszenia Manifestu PKWN w 1944 roku) i Świętem Pracy (1 maja) na czele. Wprowadzone do niego jeszcze licz­ne święta pracownicze - poza tradycyjnym Dniem Górnika obchodzono (co ciekawe -zawsze w niedziele) np. Dzień Pracownika Przemysłu Włókienniczego, Odzieżowego i Skórzanego czy Dzień Odlewnika.

Obowiązkowa spontaniczność

Władze nie tylko narzuciły hierarchię świąt, ale również oczekiwały spontanicznego, masowego udziału w rytuałach komunizmu. Na taki nie można było liczyć, stąd obowiązko­we, często pod groźbą kar dyscyplinarnych, wymuszone świętowanie. Scenariusze świąt były starannie przygotowane, a poza dawką mocnej propagandy serwowały jeszcze do­datkowe atrakcje - festyny, parady, loterie czy potańcówki. Starano się dowartościować komunistyczne święta choćby w ten sposób, że np. 22 lipca uroczyście otwierano nowe inwestycje - elektrownie, huty czy kopalnie.

Walka do końca

Komuniści do samego końca przywiązywa­li dużą wagę do „kontrolowania kalendarza”, dbając, by nie pojawiały się w nim niewygodne daty. Świadczy o tym postawa gen. Wojciecha Jaruzelskiego, który walczył o „dobrą pamięć” o 13 grudnia (data wprowadzenia stanu wo­jennego). W końcu 1982 r. generał postulował, by dzień ten uczynić „rocznicą, która utrwa­li się jako rocznica ocalenia”. Nakazał nawet podjąć prace propagandowe w celu wyjaśnie­nia społeczeństwu, „co znaczy 13 grudnia, że jest to Dzień Ocalenia, Święto Ocalenia”. Wspomniano przy tym o konieczności złama­nia „magii 13 grudnia”. Choć komunistyczne święta odeszły w niepamięć, to propaganda „mniejszego zła” okazała się nadzwyczaj sku­teczna.