Girl talk

Monikę pierwszy raz zobaczyliśmy i usłyszeliśmy w Sali Kongresowej podczas Jazz Jamboree 2009. Miała wówczas 19 lat i była jedyną z zaproszonych przez Michała Urbaniaka kobiet, jedynym gościem z Polski.

Kiedy wyszła na scenę zaśpiewać podczas koncertu „Miles of Blue” już po pierwszych dźwiękach skoncentrowała na sobie uwagę wszystkich. To było kilka minut niesłychanej magii. Pomimo iż obok niej wystąpili znakomici muzycy z Nowego Jorku czy Londynu ten moment koncertu należał do niej.

Najmłodsza na scenie, z najmniejszym dorobkiem a mimo to dyrygowała tym bandem po swojemu.

Jej muzyczna droga rozpoczęła się bardzo świadomie od klasy fortepianu w Szkole Muzycznej. Kolejne etapy to Z.P.S.M im. Fryderyka Chopina w Warszawie a później podróż za ocean. Ten moment zadecydował o zmianie instrumentu z fortepianu na własny głos.

W John Jersey High School przez rok najbardziej fascynowało ją śpiewanie w chórach oraz różnych zespołach. Po powrocie do Polski kontynuowała edukację wokalną w szkole muzycznej wtapiając się równocześnie w scenę jazzową. Za namową przyjaciół brała udział w szeregu festiwali wokalnych zdobywając nagrody i co ważniejsze doświadczenia.

W 2008 roku otrzymała stypendium w jednej z najbardziej znanych szkół jazzowych – University of Miami Frost School of Music. Dwa lata później, po podpisaniu kontraktu nagrała swoją pierwszą płytę. Nad produkcją płyty w Nowym Jorku czuwał Matt Pierson – jeden z najbardziej znanych producentów z kręgu jazzu i muzyki filmowej.

Dzisiaj Monika jest nadal stypendystką na Uniwersytecie w Stanach a swoją pasję realizuje zarówno w Polsce jak i za oceanem.

Na debiutancki album Moniki składają się m.in. interpretacje znanych utworów muzyki popularnej. Na płycie usłyszymy “You Know You’re No Good” z repertuaru Amy Winehouse, “Extraordinary Machine” Fiony Apple,  “Possibly Maybe” Bjork, , “Thank You” Dido, czy  zamieszone poniżej “Appletree” Eryki Badu: