Brewiarz i partytura

Od łatwych tańców do „Roty”

Feliks chłonął tę atmosferę, nic więc dziwnego, że już jako dziesięciolatek skomponował pierwszą suitę fortepianową „Łatwe tańce klasyczne i współczesne”. Na jej podstawie przyjęto go do szkoły muzycznej w Świętej Lipce, prowadzonej przez jezuitów. Uczył się tam głównie gry na organach, ale opanował też podstawy fortepianu, skrzypiec, wiolonczeli i waltorni. Kiedy rodzice przeprowadzili się do Olsztyna, Feliks przerwał naukę i zatrudnił się w pruskiej orkiestrze pułku grenadierów. Jednak napisany jeszcze w Świętej Lipce utwór „Pod sztandarem pokoju”, do dziś grany przez wiele orkiestr wojskowych na świecie, okazał się przełomowy: dzięki I nagrodzie stowarzyszenia „The British Musician” na konkursie kompozytorskim w Londynie, Nowowiejski mógł podjąć studia w Konserwatorium Juliusza Sterna w Berlinie. Następnie w Ratyzbonie zgłębiał tajniki chorału gregoriańskiego i polifonii, od berlińskiego mistrza Maxa Brucha uczył się kompozycji, a muzykologię i estetykę studiował na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma.

Już wtedy tworzył duże formy muzyczne. Za oratorium „Powrót syna marnotrawnego” otrzymał Nagrodę im. Giacomo Meyerbeera – Prix de Rome, dzięki której mógł przez dwa lata podróżować po Europie i poznać największych kompozytorów swoich czasów. W 1907 r. powstało najsłynniejsze dzieło Feliksa Nowowiejskiego – oratorium „Quo vadis”, inspirowane powieścią Henryka Sienkiewicza. Tylko do 1939 r. było ono prezentowane około dwustu razy w miastach Europy i obu Ameryk. Po przeprowadzeniu się do Krakowa Nowowiejski został dyrektorem artystycznym Towarzystwa Muzycznego. Działał jako dyrygent, organista-wirtuoz i pedagog. To właśnie w Krakowie powstała muzyka do „Roty”. Po raz pierwszy pieśń zabrzmiała 15 lipca 1910 r. podczas uroczystości odsłonięcia Pomnika Grunwaldzkiego, ufundowanego przez Ignacego Jana Paderewskiego w 500. rocznicę bitwy.