Kapłaństwo od kuchni

Nie wolno im kupić lepszego samochodu, przyjmować ofiary za ślub czy pogrzeb. Na widok kobiety powinni odwracać wzrok, żeby nie kusiło, a jedna sutanna powinna im starczyć na całe życie. Lubimy stawiać wysokie wymagania księżom – mają być skromni, ubodzy i żyć powietrzem. Równie chętnie bawimy się w sędziów, wystawiając księżom oceny. Szkoda tylko, że – jak zauważa o. Piotr Różański – zapominamy równie wysoko zawiesić poprzeczkę sobie. Zakonnik pokazuje, że przyjmując święcenia, ksiądz nie staje się automatycznie świętym z obrazka.

W książce przeczytamy o paleniu supermarketów, dobrej wiadomości, która nie wywołuje uśmiechu, o wierności i tęsknotach kapłańskiego serca. Ojciec Piotr wyjaśnia też źródłosłów słowa „kapłan” i pisze o przechodzeniu od kapłaństwa wymarzonego do kapłaństwa wyuczonego oraz o zderzeniu wyobrażenia z rzeczywistością. Pokazuje, że kapłaństwo to powołanie, a nie zawód wykonywany w określonych godzinach. Apeluje, żeby nie umniejszać w planie zbawczym roli Boga, bo sami z diabłem nie wygramy.

Głowę przedstawionego na okładce, odwróconego tyłem księdza otaczają znaki zapytania. Ten sam ksiądz pokazujący swoją twarz na odwrocie książki wygląda całkiem sympatycznie. Ksiądz, jaki jest, każdy widzi – tak myślimy, jednak często nasz wzrok się myli. Książka o. Piotra jest jak okulary korekcyjne – pozwala zobaczyć kapłaństwo bez zniekształceń.

Ilona Lorenz