Niepożegnanie z Afryką

Nie koloryzuje, nie idealizuje, nie mami egzotyką. A już na pewno nie zabiera na literackie safari. Przez trzy dekady widział wiele. Dlatego uczciwie przyznaje, że po kolejnych pobytach w Afryce musi wracać do Europy. Bo „mija fascynacja i zauroczenie. Pojawia się zmęczenie upałem, zniechęcenie do życia w towarzystwie insektów. Męczy strach przed malarią i ebolą”. Biedzki nie oswaja Afryki na siłę. Nie romantyzuje, nie łudzi się, że ją zrozumie. Choć „im częściej jestem, to rozumiem więcej” – przyznaje. Po prostu opisuje, wciąż ucząc się – i nas – jej inności. „Chcę pokazać, że światy są różne. Że mamy obowiązek pewnej tolerancji, szacunek dla inności. Im więcej jeździmy, tym ten szacunek rośnie”.