Filmy wszech czasów: Łowca jeleni

Podobnie jak „Ojciec chrzestny” to coś więcej niż kolejny film gangsterski, „Chinatown” to więcej niż czarny kryminał, a „Cały ten zgiełk” to musical do kwadratu. Meta-musical.

I co ciekawe, wszystkie one z lat ’70. Czasu gdy kontestacja i kontrkultura rozkręciły się na dobre, reinterpretując to, co (i jak) wcześniejsze pokolenia opowiadały i pokazywały w kinie.

Bo ile tak naprawdę jest wojny w nakręconym przez Michaela Cimino „Łowcy jeleni” z 1978 roku? Niewiele. Liczy się natomiast to, jaki wpływ miała na bohaterów filmu i jak bardzo zmieniła ich życie. Przede wszystkim zaś liczą się oni, grani m.in. przez Roberta De Niro, Meryl Streep, czy Christophera Walkena.  

Po powrocie z frontu, z Wietnamu… Powrocie? Nie. Nie ma już powrotu do tego co było przed wojną. A oglądaliśmy to przez całą pierwszą godzinę filmu. Ze wszystkimi szczegółami.

Potem wojna – przynajmniej dla naszych bohaterów - się kończy, ale… No właśnie. Czy na pewno? Czy po tych wszystkich koszmarnych przeżyciach (pamiętna scena gry w „rosyjską ruletkę”), można w ogóle mówić o jej końcu? Przecież to ciągle będzie do nich wracać. Już nigdy nie będzie tak jak przed wojną.

Ktoś dzięki temu dojrzeje, spoważnieje. Ktoś inny załamie się i już nigdy nie podniesie. A ilu żołnierzy się stoczy? Ilu zamieni życie swoich rodzin w piekło? Ilu odbierze sobie życie?

Dziś, gdy świadomość społeczna jest większa, a o zespole stresu pourazowego u amerykańskich żołnierzy, wracający z Iraku, czy Afganistanu, nakręcono dziesiątki filmów, to wszystko może aż tak nie dziwi. Nie szokuje. Warto jednak pamiętać to Cimino był pierwszym, który spojrzał na to w ten sposób. Sposób – po prostu - bardziej ludzki...

*

On-line „Łowcę jeleni” można oglądać w Play Now.

Test z cyklu Filmy wszech czasów