Malarski Don Kiszot

Można się przekonać o tym, oglądając wystawę kilkuna­stu jego obrazów w Centrum Kultury Żydowskiej. Sceny biblijne, rodzajowe ujmują spokojem i łagodnym kolorytem. Na pozór nie ma w nich nic dramatycznego. Ot, ładne obraz­ki. Przypatrując się im jednak bliżej, słuchając objaśnień artysty, widz przekonuje się, że w niedramatycznej formie są tam przedstawiane dramaty, że każdy z tych obrazów niesie jakieś poważne przesłanie, choć wydaje się lekki i łatwy w odbiorze.

– Bo Rostworowski w każdym przypadku ma coś ważnego do powie­dzenia – mówi zafascynowany jego malarstwem inny znany krakowski malarz Andrzej Łukaszewski. – Po­trafi to wyrazić w doskonałej formie malarskiej, choć zawsze ważniejsze jest dla niego „co” niż „jak”. Jego obrazy mają charakter wskazań, moralitetu.

W niewoli obojętności
Na wielu obrazach są sceny biblijne. Artysta namalował je podczas pobytu w Ziemi Świętej. Ich powsta­nie wydaje się malarzowi naturalne. – Gdybym – ze względu na mojego ojca i stryjów – nie namalował trzech ewangelistów: Mateusza, Marka i Jana, albo – ze względu na żonę – spotkanego przez nią dobrego Sa­marytanina, zachowałbym się jak ktoś idący na koncert ze stoperami w uszach lub mylący wesele ze stypą – mówi Rostworowski.

Duże wrażenie robią powieszo­ne obok siebie dwa obrazy z cyklu „Niewola babilońska”. Na pierwszym z nich widać historycznych Babilończyków, którzy odebrali wolność Ży­dom, niszcząc przy okazji ich świą­tynię; zabrali naczynia liturgiczne, aby zupełnie odciąć ich od korzeni. Podobna sytuacja, choć nie w sensie dosłownym, zdarza się także ludziom współczesnym. I oni mogą się zna­leźć w takiej „niewoli babilońskiej”, sami odcinając się, często bezwiednie, od korzeni.

– Znajomy malarz opowiadał mi, że przyjechawszy w niedzielę do mia­steczka na francuskiej prowincji, zastał tam piękny gotycki kościół, opuszczony, zatęchły. Mieszkańcy zaś grali obok niego w kule, zupełnie nie interesując się tym, co przez wieki budowało ich tożsamość. Przełożyłem to na sytuację polską, stąd w tle widać krajobraz z salwatorskim Wzgórzem św. Bronisławy i kopcem Kościuszki – mówi Rostworowski.

Do tej niewoli nawiązuje też po­zornie łagodny, a w istocie drama­tyczny obraz „Alegoria reklamy”. Ludzie na pustyni, kuszeni, łudzeni przez reklamy, na swoistym „tar­gowisku próżności”, są przegrani. Wszyscy. Część z nich wpada do bagnistego rowu. – Nie utopią się w nim, bo jest płytki. Ale będą ubłoceni i ogłupiali – objaśnia malarz.