Starsza pani musi zginąć

Tymczasem nieszczęśliwym trafem wynajmuje pokój szajce złodziei, podających się za mu­zyków amatorów. Jako miłośniczka muzyki nie posiada się z radości obcowania z tak utalentowanymi dżentelmenami. Odtąd akcja toczy się wartko. „Artyści” - oczywiście w swoim fachu - dwoją się i troją, by jak najdłużej zachowywać pozory, co im się do pewnego czasu udaje.

Pomysł zderzenia staroświeckiej uczciwości z gangsterską - nazwijmy to umownie „filozofią” - zaowocował aż dwoma hitami kinowymi i odwrot­nie, niż to na ogół bywa, ze sce­nariuszy filmowych urodziła się adaptacja sceniczna sztuki „The Lady Killers”, której prapremiera miała miejsce w Londynie w 2011 r., a której polską prapremierę, zaty­tułowaną „Trzeba zabić starszą panią”, oglądamy właśnie na scenie stołecznego Och-Teatru. Filigranowej, pełnej uroku damie, która z wdziękiem serwuje swoim lokatorom nie tylko herbatę w kruchych i wytwornych jak ona sama filiżankach, ale też wyr­azy pełnego sympatii podziwu, uda­je się powoli zmieniać gburowatych z racji profesji „podopiecznych”.

Toteż, gdy „sprawa się rypła” – jakby powiedzieli jej lokatorzy i trzeba było pozbyć się niewygod­nego świadka – okazuje się, że żaden z tych nawykłych do brudnej roboty dżentelmenów nie jest w stanie tego zrobić.

Cezary Żak, debiutujący jako reżyser, podjął się za namową Krystyny Jandy nie lada wyzwania. Najpierw w doborze owych ciem­nych typów, potem poprowadzenia ich przez meandry zawiłej intrygi kryminalnej. Wśród wykonawców znaleźli się znani z wielu pamiętnych ról Wojciech Pokora, Marcin Troński, Michał Piela, podobnych gabarytów (za co go m.in. lubimy) jak jego wiolonczela, Cezary Żak w roli mało rozgarniętego policjanta, oraz Michał Żurawski.

Jeśli mogę wybierać, to najbardziej zachwyciła mnie kreacja Żurawskiego, jego dynamiczna postać Slobo, porywczego zabijaki, który na koniec pokazał swoją gołębią (no, może nie do końca) duszę! I przekonujący w swojej metamorfozie Piela. Przy czym debiutanta nie należy ani nad­miernie chwalić, ani nadmiernie ganić, a czekać na kolejne dokonania w nowej dla niego dyscyplinie. Gdy na końcu na widownię spada deszcz banknotów, rozpoczyna się standing ovation.