Radiem po uszach

Spiker wyluzowany


Ilość reklam emitowanych w obu tych stacjach bywa męcząca, jednak nie na tyle, by odstraszyć najbardziej zagorzałych słuchaczy. Są nimi ci, którzy szukają w radiu przede wszystkim muzyki – i to takiej, która nie tyle porywa czy choćby zaciekawia, ile raczej nie przeszkadza. Nie znajdziemy tu więc gatunków „ekstremalnych”, jak ostry metal czy – z drugiej strony – disco polo. Dominują pop i lżejsze odmiany rocka. W warstwie słownej przeważa zaś styl „luzacki”, czego przykładem może być niedzielna audycja „Wszystkie numery Agnieszki Chylińskiej” w RMF. Charakterystyczna dla tego typu radia jest niewielka ilość audycji autorskich, bo za takie trudno uznać bloki programowe, w których między piosenkami spikerzy bardziej lub mniej udolnie improwizują. Ma za to być swojsko, niezobowiązująco i dynamicznie. Agresywne dżingle, krótkie wiadomości i telefoniczne konkursy o dużą kasę powinny sprawiać wrażenie, że cały czas coś się dzieje. Uważny słuchacz łatwo jednak dostrzeże, że jest to najczęściej sztuczne podkręcanie atmosfery. 
Oczywiście zdarzają się pozytywne wyjątki. W porannej audycji RMF-u „Wstawaj, szkoda dnia” wyróżniają się dowcipne felietony Tomasza Olbratowskiego, a Konrad Piasecki w „Kontrwywiadzie RMF FM” boksuje polityków znacznie celniej niż Monika Olejnik w analogicznej audycji w Radiu ZET. Przewaga krakowskiej stacji nad Zetką polega m.in. na tym, że jej dziennikarze patrzą na ręce władzy, podczas gdy w warszawskim radiu krytykuje się głównie opozycję. Swoją drogą warto by zbadać, jak preferencje polityczne w danym regionie wpływają na słuchalność. Czy tylko lokalny patriotyzm powoduje, że Radio ZET wyprzedza RMF w rankingach w Warszawie, przegrywa zaś z kretesem na południu Polski? Ciekawy jest zwłaszcza przypadek aglomeracji śląskiej, gdzie RMF ma aż 31,5 proc. słuchalności, Zetka zaś tylko 4,7 proc.


Radio bez niespodzianek


To, czego brakuje w tych dwóch stacjach, słuchacze mogą uzupełnić sobie, słuchając kanałów tematycznych RMF-u czy Zetki. Niektóre z nich mają status ogólnopolski lub ponadregionalny. Kanał kulturalny RMF Classic gra głównie muzykę filmową i poważną. Podobną rolę spełnia Radio ZET Chilli, nastawione jednak głównie na chillout i pogranicza jazzu. RMF MAXXX to z kolei program jeszcze bardziej „młodzieżowy” niż stacja macierzysta, natomiast Radio ZET Gold nadaje wyłącznie „złote przeboje” sprzed lat. Jednak prawdziwy zalew kanałów tematycznych znajdziemy w internecie. Nazwy części z nich brzmią dość egzotycznie: RMF Kolędy, RMF Szanty, ZET do Biegania czy ZET Gold Osiecka. Słowem: dla każdego coś miłego. 
Z jednej strony można się cieszyć z tej daleko posuniętej specjalizacji, która pozwala włączyć „na kliknięcie” dany typ muzyki. Z drugiej jednak strony martwi fakt, że radio stało się do bólu przewidywalne. Różnorodność w obrębie jednego kanału wnosiła dawniej nie tylko element niespodzianki, ale zwyczajnie poszerzała horyzonty. Dziś, poza nielicznymi lokalnymi wyjątkami, właściwie tylko publiczne rozgłośnie potrafią czasem zaskoczyć ciekawą audycją autorską i muzyką dobraną według niekonwencjonalnego klucza. Odchodzi w przeszłość radio, które tłumaczyło nam świat, towarzysząc w niespiesznym rytmie dnia. Przewodnika zastąpił hałaśliwy kumpel, poganiający nas z imprezy na imprezę. Sprawny w działaniu, ale nieco bezduszny.
Obecne na ulicach naszych miast żółto-niebieskie samochody RMF-u dowodzą, że nowoczesne radio dociera właściwie wszędzie. To jego wielki plus. Ale dobrze by było, gdyby docierało też do serc słuchaczy. Marzy mi się radio, które naprawdę mnie poinformuje, a nie zbombarduje. Które zamiast się spoufalać, zacznie poważnie rozmawiać. Zagra muzykę miłą dla ucha, ale niekoniecznie tak banalną jak ta, którą słyszę na co dzień. I przy tym wszystkim osiągnie sukces bliski temu, jaki odniósł RMF. Wierzę, że to jest możliwe, i bardzo żałuję, że nikt jeszcze takiego radia nie wymyślił.