Świat, który znika

Nie jest to klasyczny wywiad rzeka, bo książkę przeplatają wspomnienia ludzi, fragmenty recenzji teatralnych czy przeróżne didaskalia. Pewne jednak jest, że Remigiuszowi Grzeli udało się namalować kapitalny portret 88-letniej dziś aktorki. Z taką sympatią, delikatnością i humorem, że chciałoby się czytać w nieskończoność.

Barbara Krafftówna sypie anegdotami jak z rękawa, przywołuje z nieprawdopodobnymi szczegółami nie tylko sceny sztuk i filmów, w których grała, ale także te z życia prywatnego.

A ono nie było pasmem radosnych historii. Aktorka opowiada o strachu, głodzie i dramacie wojny, zniszczonej Warszawie, powojennych zawieruchach politycznych. Szczególnie przejmujący jest fragment, gdy opowiada o śmierci. Najpierw swoich rodziców, a potem dwóch mężów i syna.

Książka jest też kopalnią wiedzy o świecie aktorskim, ukochanym mistrzu artystki – Iwonie Gallu, w którego studiu nauczyła się rzemiosła, warsztatu, dbałości o szczegóły. O tytanicznej pracy, nie tylko w teatrze, ale także po nocach w kabaretach. Pani Barbara z wielką sympatią opowiada o całej plejadzie gwiazd, z którymi pracowała, m.in. o Wiesławie Gołasie, Wiesławie Michnikowskim, Marianie Kociniaku, Kalinie Jędrusik

Książka pełna jest też pięknych fotografii. Czytając i oglądając, czytelnik, mimo pysznej rozrywki, ma jednak smutne wrażenie, że to kawałek rzeczywistości, która odchodzi w niebyt, którą dzieli taka różnica klas od dzisiejszych „standardów”, że człowiek czuje się wręcz zawstydzony.