Idea nieśmiertelności - sztuka starożytnego Egiptu

Sztuka starożytnego Egiptu była całkowicie podporządkowana religii. Nic dziwnego, że najpełniej wyraziła się w monumentalnych świątyniach i grobowcach.

Monumentalne świątynieŚwiątynia królowej Hatszepsut (ok. 1503-1482 r. p.n.e., XVIII dynastia)
Za czasów Średniego Państwa coraz większą rolę odgrywała architektura świątyń egipskich, nie związanych z kultem zmarłych, lecz poświęconych poszczególnym bogom. Egipcjanie wierzyli w wielu bogów, z których każdy opiekował się innymi sprawami.
Wykształcił się tzw. kanon świątyni - przed budynkiem wznosiła się swoista brama nazywana pylonem, za nią znajdował się dziedziniec kolumnowy, często z sadzawką, potem przedsionek kolumnowy i boczne sale, na osi świątyni - główna sala z posągiem bóstwa. Całą swiątynię otaczał mur. Dekoracja świątyń była bogata, inspirowana Nilem i przyrodą, a także symboliką życia pozagrobowego.

Jednym z czołowych przykładów jest świątynia królowej Hatszepsut w Dejr el-Bahari koło Teb, położona u stóp gigantycznej ściany skalnej. Jest to budowla trójtarasowa, o długich kolumnach, dźwigających proste belkowanie. Monumentalna, jasna konstrukcja, zwarta forma - to cechy egipskiego budownictwa.

Obrazy jak hieroglify
Rzeźba egipska również charakteryzowała się powagą i monumentalnością. Nic dziwnego, skoro często osobą portretowaną był uważany za boga faraon lub wprost jeden z wielu egipskich bogów. W rzeźbach dominował styl zgeometryzowany - osoba portretowana najczęściej stała z nogą wysuniętą do przodu, z rękami wzdłuż ciała. Oczy ozdabiano przeważnie szlachetnymi kamieniami. W późniejszym okresie rzeźba stała się bardziej naturalistyczna.

Malowidło ścienne z grobowca Horemheba w Dolinie KrólówMalarstwo i płaskorzeźba zdobiły ściany świątyń i grobowców i opowiadały, używając często zawiłej symboliki, nie tylko o życiu pozagrobowym, ale także o ziemskim - przedstawiano także religijne obrzędy. Wytworzył się kanon w przedstawianiu postaci - nogi i twarz rysowano z profilu, a korpus, ręce i oko przedstawiano frontalnie. Nie stosowano perspektywy lecz układ pasowy - dalsze postacie są tej samej wielkości co bliskie, tylko umieszczone w wyższym pasie. Malarstwo to było silnie związane ze świętym pismem - hieroglifami, tak że nawet w okresie swojego największego bogactwa kolorystycznego cechował je schematyzm, rytm i symetria.

«« | « | 1 | 2 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg

Więcej nowości