Gwiazda po Bolku i Lolku

Jak drży deszcz
Na liście animatorów – rysowników filmu – figuruje 60 osób. Kilku jest ze Słowacji, Białorusi, Ukrainy. Wielu animatorów nie potrafi zrezygnować z własnej indywidualności. – Jeden jest specjalistą od słodkich min, drugi deformuje twarze – opowiada dyrektor. Tylko nielicznym udaje się dobrze narysować konie. Trzeba pilnować, żeby wszystkie rysunki były ujednolicone, dlatego nad kilkudziesięcioma animatorami czuwa kilku kontrolujących rysowanie ruchów.

– Każdy ruch rozbija się na rysunki poklatkowe. Zwykle 12 rysunków jest potrzebnych do przedstawienia akcji jednej sekundy filmu. Ale zdarza się, że trzeba ich narysować 24, albo więcej. Do trwającej 11 sekund sceny przedstawiającej cztery postacie i wóz z końmi potrzeba minimum 200 rysunków..

Film zaczyna się w salach animacyjnych. Dziś Helena Oczka, Krystyna Blachura, Zenon Kliś według tzw. recept animacyjnych poprawiają szczegóły postaci i tła. – Tu jest nawet rozpisane, jak drżą krople deszczu – mówi Kliś. W kolejnej pracowni, tzw. konturówce Grażyna Wodecka już na ekranie komputera ogląda ruch rysunków zarejestrowanych przez szybką kamerę przemysłową. W pracowniach na drugim piętrze trwa komputerowe skanowanie i malowanie.

Maria Baluś zajmuje się cieniami. Opracowuje teraz „grube ujęcia” określane tak dlatego, że dokumentuje je kilkaset rysunków. Dorabia na nich 1200 świateł i cieni. Cały sztab czuwa nad animacją komputerową. Okazuje się, że trzeba jeszcze poprawić niebo, które w jednym z ujęć było tak czerwone, że trudno je było w takim właśnie odcieniu dopasować w następnym. Krzysztof Kijak zajmuje się nowoczesną animacją przestrzenną 3D. Prawie na strychu znajduje się montażownia – magiczne miejsce, gdzie po raz pierwszy ogląda się film. Jej szefowa – Irena Hussar pracuje tu od 40 lat.

– Dużo łatwiej pracować na żywym planie – podsumowuje Kudła. – Tutaj trzeba obserwować każdy szczegół, nawet ruch kącików ust rysunkowych bohaterów.