Full Power Spirit

Roxi: Tworzycie Rap stricte chrześcijański- to nie ulega wątpliwości. Gracie na licznych „kościelnych” imprezach, występujecie w katolickich programach telewizyjnych itd. Interesuje mnie natomiast Wasze życie od tej gorszej – „ziemskiej strony”. Czy zdarza Wam się np. puścić sobie w domu jakiś kawałek Eminema, Snoop Dogga czy Nasa albo DMX’a? A może amerykańscy krzykacze, wymachujący rewolwerami i bluzgający na siebie wzajemnie, wprawiają Was w irytację, niesmak, a może i obrzydzenie?

Dzyrooo: To że mówimy o tym a nie o innym wcale nie znaczy ze nie jesteśmy normalnymi ludźmi. To że ja nie używam w tekstach wulgaryzmów to nie znaczy że pogardzam ludźmi którzy ich używają. Ich trzeba zrozumieć. Trzeba najpierw pomyśleć czemu to robią a potem oceniać to zachowanie.

Picia: Nie chciałbym aby zamykano nas w klatce rapu chrześcijańskiego! My robimy po prostu muzykę a że przekaz jest taki jaki jest, to wyłącznie dla tego że takie jest nasze życie. Przecież nie będę pisać o czymś co mnie nie dotyczy, albo co jest fikcją. Jeżeli chodzi o muzykę to jasne że nie zamykam się na wyłącznie pozytywną stronę rapu (jeśli można tak to określić), po prostu trzeba wiedzieć co dla siebie wziąć ,samo słuchanie nie jest złe ważne by samemu nie stawać się złym. Jeśli chce się być w czymś dobrym to trzeba czerpać wzorce od najlepszych! Co do wulgaryzmów to uważam że każdy posługuje się językiem jakiego na co dzień używa. Jak ktoś wychował się w środowisku gdzie wszyscy przeklinali to nie ma cod niego oczekiwać że nagle przestanie to robić.

Miru: Jestem zwykłym facetem mam 23 lata, studiuje pedagogikę, chodzę na piwo, i na mecze. Słucham m.in. Moob Deepa, NASA i innych uliczników. Oni robią kultowy rap mają świetny warsztat. To że jestem katolikiem to nie znaczy ze żyje w jakimś wyimaginowanym świecie i słucham tylko tych którzy myślą tak jak ja. Owszem popieram tych z którymi się zgadzam ale słucham tych którzy zasługują na to by ich słuchać czyli tych którzy robią rap na świetnym poziomie.
Chrześcijaństwo to nie jest życie pod kloszem, w świecie gdzie medal ma tylko 1 stronę - tą jasną. To jest jak już mówiłem wcześniej droga pod prąd, wtapianie się w tłum i pokazywanie że można byś prawdziwym, będąc wolnym od używek itd. - że bez względu na to z kim się gra to zawsze gra się w/g tych samych zasad.

Roxi: Jak jest z Waszą tolerancją hip hopową? Czy macie czasem taki moment, że siadacie przy biurku, patrzycie na kawałek papieru z nowo napisanym tekstem i mówicie sobie: „O yeah, ja to jestem gość. Piszę sobie pięknie o Bogu. Chwalę Pana dniem i nocą, zamiast chrzanić o byle gównie jak reszta raperów i zbijać bąki. Jestem the best!”?

Picia: No nie nie! Ja takiego podejścia nie mam. To raczej w tą drugą stronę się obraca. Mam świadomość że sporo pracy przede mną i że warsztat trzeba szlifować. By robić coś dobrego trzeba poświęcić temu sporo czasu, nic tak łatwo nie przychodzi - bynajmniej nie mi!

Miru: Nigdy jeszcze nie miałem takiego momentu by się zachwycić czymś co zrobiłem. Wiem w jakim punkcie drogi jestem ile już przeszedłem a ile jeszcze przede mną. Świadomość tego że jest jeszcze bardzo wiele rzeczy które trzeba ulepszyć jest szansą na rozwój
Każdy artysta ma swoje 5 minut. To czas kiedy stoi w studiu lub na scenie i przekazuje ludziom najważniejsze jego zdaniem treści. Jeśli robi to ze świadomością tego że ci którzy go słuchają chłoną jego teksty jak gompka i wcielają w życie to co promuje im ich idol to ok. Nie czuję się lepszy od innych przez to o czym mówię. Biorę odpowiedzialność za teksty moich piosenek. Mam świadomość tego że jeśli ktoś słucha naszych piosenek i chce wcielać nasze teksty w życie to ja pokazuje mu w 100% sprawdzona i godna polecenia drogę, którą sam idę i jestem z tego powodu szczęśliwy.