Sacré-Coeur po białostocku

Centrum Białegostoku. Przełom września i października wydaje się tutaj zdecydowanie chłodniejszy niż w innych rejonach Polski. Miasto tętni swoim życiem, mieszkańcy przebiegają przez ulice jak wszędzie indziej, robotnicy tną na kawałki drzewo wyrwane z korzeniami podczas ostatnich nawałnic, otwierają się sklepy. Ponad to wszystko wyrasta strzelista wieża kościoła. Biała, ażurowa, zwieńczona nie krzyżem, lecz figurą Matki Bożej z księżycem pod stopami. To jeden z najciekawszych polskich kościołów. Podobno też jedna z najbardziej oryginalnych budowli pierwszej połowy XX wieku na świecie. Kościół pod wezwaniem św. Rocha. Wszystko tu jest bardzo białe. I bardzo wysokie. I jest jeszcze dużo schodów, które – zwłaszcza zimą – mogłyby spędzać sen z oczu proboszcza i co starszych parafian. Ale działa przecież winda, i to ta sama, której używano w czasie pobytu Jana Pawła II w Białymstoku. Schody, bijąca po oczach biel i winda... skojarzenie z paryskim Sacré-Coeur nasuwa się automatycznie. Historia kościoła też nie należy do nudnych.