Krótka historia voodoo

Tego stanu rzeczy nie zmienił też w niczym wydany przez Ludwika XIV w 1885 roku Code noir. „Wszystkich niewolników", nakazywał król-słońce, „którzy znajdują się na naszych wyspach, należy ochrzcić i nauczyć zasad katolickiej, apostolskiej i rzymskiej religii. Mieszkańcy, którzy kupują przybyłych świeżo Murzynów, winni naj­później po upływie ośmiu dni zawiadomić o tym fakcie gubernatora i intendenta tych wysp. W stosownym ter­minie władze udzielą im potrzebnych wskazówek co do pouczenia i chrztu niewolników".

  wikipedia (PD) Ludwik XIV (mal. Hyacinthe Rigaud) „Pouczenie" przedstawiało się jednak skąpo, a opie­szałych nie dotykały praktycznie żadne kary. Najwyraź­niej osoby odpowiedzialne w porę zrozumiały, że przy­musowo nawróconym lepiej nie zdradzać orędzia Jezusa z jego przykazaniami miłości bliźniego, miłosierdzia i sprawiedliwości. Jakkolwiek wielokrotnie twierdzono, że to haitańscy posiadacze kopalń i plantacji udaremniali wcielanie w życie wielkodusznych i prawdziwie chrześ­cijańskich intencji francuskiego króla, to jednak przy dokładniejszej lekturze Czarny kodeks okazuje się de­kretem o wkalkulowanej bezskuteczności. Nie ma w nim ani słowa oburzenia na niegodną człowieka sytuację nie­wolników; zamiast tego potwierdzone zostaje ponownie, że - ochrzczeni czy nie - stanowią oni własność swoich białych panów.

Szczyty haniebnej dwulicowości osiąga wreszcie król-słońce, grożąc owym panom, którzy źle traktują swoich niewolników, dotkliwymi karami, zara­zem jednak zarządzając, że przed sąd nie można dopusz­czać czarnoskórych świadków. Poza tym niewolnikom zakazane było pod groźbą okrutnych kar praktykowanie jakiejkolwiek innej religii niż katolicyzm.

Pomimo to pozbawionemu wszelkiej treści aktowi pokropienia wodą święconą niewolnicy poddawali się chętnie, ponieważ jako ochrzczeni mogli przynajmniej uczestniczyć w życiu na plantacji i byli pod tym wzglę­dem zrównani z czarnymi Kreolami. Niezależnie od tych taktycznych motywów właśnie owo cyniczne przymuso­we nawracanie było dla niewolników ostatecznym bodź­cem do tego, by przypomnieć sobie o wodunach dawnej ojczyzny.

Zdani całkowicie na łaskę i niełaskę swoich świeckich panów, równie całkowicie wykluczeni z kręgu łaski białego Boga, mieli już tylko wybór: albo podjąć ostatnią rozpaczliwą próbę ponownego ożywienia włas­nych tradycji, albo raz na zawsze ulec, opuszczeni przez wszystkich bogów, pozbawieni swego człowieczeństwa. Ponieważ wyraźnie nie mogli liczyć na pomoc ukrzy­żowanego białego Zbawiciela, musieli próbować wybłagać ją u Legby, Damballi i Oguna.(...)