Traktat w kamieniu

2. Zaśnięcie Maryi
Przekonanie, że Pan Jezus nie pozostawił ciała swojej Matki na ziemi, ale je uwielbił, uczynił podobnym do swojego ciała w chwili zmartwychwstania i zabrał do nieba, było powszechnie w Kościele katolickim wyznawane. Już w VI w. pisali o tym m.in. cesarz Maurycy i św. Marcin z Tours. W Solesmes zaśnięcie Maryi jest właściwie repliką złożenia ciała Jezusa Chrystusa do grobu. To swoisty fragment sztuki teatralnej, w której smutek grobu Pańskiego zastępuje odczucie pokoju, anielskości i kontemplacji oblicza Maryi. Artysta z zimnego kamienia wyprowadza postacie apostołów, napełnionych harmonią i tajemnicą.

Z ich pożegnalnego spojrzenia wypływa nie odczucie rezygnacji, ale raczej nadzieja. Wydaje się, że św. Piotr ze skłonioną głową i ze złożonymi rękami odkrywa, iż ciemności śmierci będą rozproszone przez promienie chwały, już bijące od Królowej niebios. W odniesieniu do Maryi spełniają się słowa św. Piotra o Chrystusie: „Bóg wskrzesił Go i uwolnił od więzów śmierci. Nie było zatem możliwe, aby ona nad Nim panowała” (Dz 2,24-25). Tak rzeźbiarz już w XVI w. zobrazował dogmat o niepokalanym poczęciu z 1854 r. , w którym papież Pius IX potwierdził, że Maryja była zachowana od zmazy pierworodnej.