Meczety Wzgórza Świątynnego

Według wierzeń muzułmanów, stąd miał unieść się do nieba na swym koniu o imieniu Burak, którego otrzymał w prezencie od archanioła Gabriela.

Za czasów krucjat stał tu pałac - tzw. Palatium Salomonis. Budowla sąsiaduje z podziemnymi salami, zwanymi „stajnią Salomona”. Meczet został wybudowany w II poł. VII w. Architekturą przypomina bazylikę, co skłoniło niektórych badaczy do podtrzymywania tezy, iż meczet powstał na planie bazyliki rzymskiej wybudowanej tu na cześć Maryi za czasów Justyniana.

W 1951 r. meczet był świadkiem dramatycznej śmierci króla Jordanii Abdullaha, zadanej mu przez religijnego fanatyka. Natomiast w 1969 r. pewien Australijczyk podłożył ogień pod meczet, wzywając do świętej wojny.

W centralnym miejscu Wzgórza Świątynnego stoi Kopuła na Skale, zwana także Meczetem Omara. Do wnętrza budowli na bazie ośmiokąta z czterech stron prowadzą ośmiostopniowe schody. Złota kopuła przykrywa skałę, na której Abraham miał złożyć w ofierze swego syna Izaaka, ocalałego dzięki Bożej interwencji.

Na ośmiu arkadach przedstawiono wagi - symbol Bożego sądu. Budowę meczetu ukończono za Ommajadów w 691 r. Za czasów krzyżowców przekształcono go na Templum Domini (Świątynię Pańską).

Ponieważ dokładnie w tym miejscu miało być usytuowane Miejsce Najświętsze świątyni jerozolimskiej, Główny Rabinat Izraela zakazał Żydom wchodzenia na Al-Haram Asz-Szarif.