Made in India

Piosenki to esencja popularnych filmów indyjskich. Muzyka zawsze była częścią indyjskich opowieści. Największe eposy - „Mahabharata” oraz „Ramajana” – napisano melodyjnym wierszem. Licząca sobie trzy tysiące lat sztuka „Mirch Kattika”, spisana w sanskrycie, jest przeplatana pieśniami. Kino bollywoodzkie wywodzi się z klasycznej tradycji teatru urdu i parsi oraz ludowego teatru ulicznego, w których stosowano pieśń i taniec jako środki wyrazu. Tak więc w filmie po prostu muszą być sceny muzyczne.

W latach trzydziestych i czterdziestych nie było nic dziwnego w tym, że w filmach mogło się znaleźć ponad czterdzieści piosenek - „Indrasabha” (Dwór Indry, 1932) zawiera siedemdziesiąt jeden. W latach pięćdziesiątych liczba piosenek spadła do średnio sześciu na film. Muzyka jest ważna dla ludzi pochodzących z południowej Azji. Pojawia się na weselach, przyjęciach, w klubach nocnych i w trakcie ceremonii religijnych. Lubianą w Indiach zabawą towarzyską jest antakshari, śpiewanie utworów filmowych. Właściwie jedyną muzyką popularną aż do lat siedemdziesiątych była ta, którą słyszało się w kinie. W Indiach gwiazdy filmowe są równocześnie gwiazdami muzycznymi.

KingKhanHD Chaiyya Chaiyya (English Subtitles) - Dil Se... HD

Filmy bollywoodzkie są co prawda przeładowane środkami wyrazu, ale niezbyt skomplikowane. Większość to moralitety, w których aktorzy odgrywają w kółko konkretne archetypy. Pierwsze indyjskie filmy inspirowane są mitologią; legendarny filmowiec Dhundiraj Govind Phalke, reżyser „Raja Harishchandra” (1913), pochodził z rodziny duchownych. Typowy indyjski główny bohater to awatar boga Ramy, w filmie „Ramajana” nazywany maryada purushottam, Strażnik Honoru. Jest przystojny (zazwyczaj o jasnej karnacji), prawy i bez skazy. Bohater musi być cnotliwy, a czarny charakter występny. Dobro zawsze zwycięża zło. W trakcie filmu może pojawić się pełen pasji utwór muzyczny wykonywany w strugach deszczu (zakochani główni bohaterowie są zazwyczaj przemoczeni, stroje przylegają im do ciała) lub nikczemne akty podłości.

Koniec końców okazuje się, że nie ma to większego wpływu na fabułę, która zawsze utrzymuje status quo. Filmy indyjskie to pozytywna rozrywka, w której wartości rodzinne i cnota głównej bohaterki pozostają nienaruszone. Nie przedstawiają życia rzeczywistego, ale takie, jakie powinno być, co może wyjaśniać fenomen popularności kina bollywoodzkiego poza granicami Indii. Ludzie innych narodowości, w krajach tak różnych od siebie jak Peru, Indonezja, Grecja czy Etiopia, lubią piosenki, widowiskowość i niezłomny optymizm. Indyjskie filmy ogląda w przybliżeniu trzy miliardy sześćset milionów ludzi, którzy czerpią z nich pociechę i nadzieję.