Remanent w kulturze
O wybitnej sztuce, kiepskiej edukacji i finansowaniu kultury z ministrem Bogdanem Zdrojewskim rozmawia Szymon Babuchowski.
Czy państwo powinno wspierać także twórców kontrowersyjnych, takich jak np. Dorota Nieznalska?
– Niezwykle ważna jest odpowiedzialność za mecenat. Państwo musi wspierać eksperymenty, przedsięwzięcia nowatorskie. Natomiast nie zwalnia to samych artystów od odpowiedzialności za przestrzeganie przepisów prawa polskiego, w które wpisana jest m.in. ochrona uczuć religijnych. Ministerstwo bardziej odpowiada za budowanie mechanizmów niż za wybór konkretnych artystów. Twierdzę, że wiele eksperymentów, wiele debiutów powinno się odbywać pod patronatem samorządów terytorialnych. My odpowiadamy jedynie za ok. 20–25 proc. środków dystrybuowanych w obszarze kultury. Są one przede wszystkim przeznaczane na instytucje narodowe, takie jak Zamek Królewski, Muzeum Narodowe czy Wawel.
Promocję kultury ograniczają także biurokratyczne przepisy. Może warto ułatwić działanie organizacjom pozarządowym, tak by nie musiały one skupiać całej aktywności na skomplikowanych rozliczeniach finansowych?
– To czynię w tej chwili, choć nie ukrywam, że muszę pokonać wiele barier i oporów formalno-prawnych. Trzeba pamiętać, że każda instytucja publiczna, która dystrybuuje środki publiczne, musi być przedmiotem kontroli. Więc jeżeli podejmie decyzje, za którymi nie będą stały rozliczenia, to jej szef będzie miał kłopoty prawne. Natomiast uwalniamy organizacje pozarządowe od zbędnych obciążeń. Uprościliśmy procedury, wnioski są prostsze, na stronie internetowej znajduje się poradnik, pomagający wypełnić wniosek bez błędu. Rozliczenie z niego też jest dość proste. W sprawozdaniach nie czepiamy się detali, ale oczekujemy, że dane przedsięwzięcie artystyczne będzie miało odbiorców. I nie tolerujemy oszukiwania, naciągania, przedstawiania opisów, które nie są zgodne z rzeczywistością.
Jaki model finansowania kultury jest Panu najbliższy?
– Jestem zwolennikiem wielu modeli. Nie ma modelu uniwersalnego i adresowanego do wszystkich. Opowiadam się za poszerzaniem środków dystrybuowanych przez państwo, ale także za odpowiedzialnością podzieloną pomiędzy podmioty prywatne, samorządy i organizacje pozarządowe. Za wprowadzaniem rad powierniczych, które będą w imieniu publiczności pomagały instytucjom w zbieraniu środków finansowych. Jestem także zwolennikiem donacji, sponsoringu prywatnego. Niestety w Polsce te modele są zbyt ubogie, mocno ograniczone do administracji publicznej. Z punktu widzenia interesów polskiej kultury nie jest to dobra sytuacja. Jestem więc także zwolennikiem poszerzenia źródeł finansowania polskiej kultury. Obecnie są one jednymi z najuboższych w Europie. To musimy zmienić.
Film Literatura Muzyka Malarstwo Architektura Zjawiska Sylwetki
– Niezwykle ważna jest odpowiedzialność za mecenat. Państwo musi wspierać eksperymenty, przedsięwzięcia nowatorskie. Natomiast nie zwalnia to samych artystów od odpowiedzialności za przestrzeganie przepisów prawa polskiego, w które wpisana jest m.in. ochrona uczuć religijnych. Ministerstwo bardziej odpowiada za budowanie mechanizmów niż za wybór konkretnych artystów. Twierdzę, że wiele eksperymentów, wiele debiutów powinno się odbywać pod patronatem samorządów terytorialnych. My odpowiadamy jedynie za ok. 20–25 proc. środków dystrybuowanych w obszarze kultury. Są one przede wszystkim przeznaczane na instytucje narodowe, takie jak Zamek Królewski, Muzeum Narodowe czy Wawel.
Promocję kultury ograniczają także biurokratyczne przepisy. Może warto ułatwić działanie organizacjom pozarządowym, tak by nie musiały one skupiać całej aktywności na skomplikowanych rozliczeniach finansowych?
– To czynię w tej chwili, choć nie ukrywam, że muszę pokonać wiele barier i oporów formalno-prawnych. Trzeba pamiętać, że każda instytucja publiczna, która dystrybuuje środki publiczne, musi być przedmiotem kontroli. Więc jeżeli podejmie decyzje, za którymi nie będą stały rozliczenia, to jej szef będzie miał kłopoty prawne. Natomiast uwalniamy organizacje pozarządowe od zbędnych obciążeń. Uprościliśmy procedury, wnioski są prostsze, na stronie internetowej znajduje się poradnik, pomagający wypełnić wniosek bez błędu. Rozliczenie z niego też jest dość proste. W sprawozdaniach nie czepiamy się detali, ale oczekujemy, że dane przedsięwzięcie artystyczne będzie miało odbiorców. I nie tolerujemy oszukiwania, naciągania, przedstawiania opisów, które nie są zgodne z rzeczywistością.
Jaki model finansowania kultury jest Panu najbliższy?
– Jestem zwolennikiem wielu modeli. Nie ma modelu uniwersalnego i adresowanego do wszystkich. Opowiadam się za poszerzaniem środków dystrybuowanych przez państwo, ale także za odpowiedzialnością podzieloną pomiędzy podmioty prywatne, samorządy i organizacje pozarządowe. Za wprowadzaniem rad powierniczych, które będą w imieniu publiczności pomagały instytucjom w zbieraniu środków finansowych. Jestem także zwolennikiem donacji, sponsoringu prywatnego. Niestety w Polsce te modele są zbyt ubogie, mocno ograniczone do administracji publicznej. Z punktu widzenia interesów polskiej kultury nie jest to dobra sytuacja. Jestem więc także zwolennikiem poszerzenia źródeł finansowania polskiej kultury. Obecnie są one jednymi z najuboższych w Europie. To musimy zmienić.
Artykuły z poszczególnych działów serwisu KULTURA:
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Więcej nowości
45 lat temu do kin trafił "Amator" Krzysztofa Kieślowskiego
Jeden z najważniejszych filmów w historii polskiej kinematografii.
