Śmiertelna rozgrywka

Kino rozrywkowe na przyzwoitym poziomie praktycznie u nas nie istnieje. Owszem, powstają masowo komedie romantyczne, ale prawdziwych komedii, które można byłoby obejrzeć bez zażenowania, w kinach nie uświadczymy. W gatunku kina sensacyjnego jest jeszcze gorzej, chociaż niektóre filmy, czego przykładem są hity Patryka Vegi, cieszą się ogromną popularnością. Jednak trudno mieć złudzenia co do ich poziomu artystycznego. Udanym przedsięwzięciem w gatunku filmu szpiegowskiego był „Jack Strong” Pasikowskiego, ale poza tym nic więcej. O mizerii filmowej rozrywki świadczą chociażby dopuszczone do konkursu na tegorocznym festiwalu w Gdyni dwa filmy znanych reżyserów, czyli „Solid Gold” Jacka Bromskiego i „Czarny Mercedes” Janusza Majewskiego.

„Ukryta gra”, pełnometrażowy debiut Łukasza Kośmi­ckiego, dowodzi, że mimo budżetowych ograniczeń można jednak realizować u nas kino gatunkowe na światowym poziomie. Thriller Kośmickiego rozgrywa się w szczytowym okresie zimnej wojny, w chwili gdy Związek Radziecki instaluje na Kubie rakiety. Stany Zjednoczone obawiają się ataku nuklearnego. W tym czasie w Warszawie ma się odbyć mecz szachowy pomiędzy amerykańskim i radzieckim arcymistrzem. Problem w tym, że Amerykanin nagle umiera i musi go zastąpić Joshua Manski, geniusz matematyczny i przed laty arcymistrz szachowy. Nałóg alkoholowy sprawił, że obecnie jest wrakiem człowieka. Niechętnie zgadza się na udział w meczu, nie zdając sobie początkowo sprawy, że wplątał się w szpiegowską aferę, która może zdecydować o losach świata. Szachowy mecz okazuje się w rzeczywistości pojedynkiem pomiędzy służbami wywiadowczymi obu skonfliktowanych państw.

Film doskonale oddaje atmosferę zimnej wojny, a znakomicie poprowadzona intryga nie pozwala widzowi na chwilę oddechu. Do samego końca nie wiemy, kto w tej szpiegowskiej rozgrywce tak naprawdę jest zdrajcą. Równorzędnym bohaterem wydarzeń staje się Pałac Kultury i Nauki w Warszawie, który stopniowo odsłania przed bohaterami i widzem swoje tajemnice.

Edward Kabiesz