Zawsze mam wybór

Film docenili nie tylko widzowie, ale również jurorzy festiwalu filmowego w Cannes. W zlaicyzowanej Francji film o męczennikach z Tibhirine do tej pory obejrzało ponad 3 miliony widzów. Na festiwalu, gdzie sam Beauvois cieszył się dużą popularnością wśród fotoreporterów, dając się fotografować z podobizną Romana Polańskiego na koszulce w geście poparcia dla przebywającego w areszcie domowym reżysera, „Ludzie Boga” zdobyli grand prix.

Już od pierwszej sceny filmu znajdujemy się w miejscu, z którego kamera tylko od czasu do czasu wychodzi na zewnątrz. Wszytko, co najważniejsze, dzieje się w klasztorze w Tibhirine, gdzie rytm życia mieszkających tu mnichów kształtuje reguła zakonna. Reżyser nie wchodzi w szczegóły konfliktu, jaki na lata pogrążył Algierię w chaosie przemocy, a jej mieszkańcom przyniósł cierpienie i śmierć. Bardziej zajmuje go pytanie, dlaczego trapiści, zdając sobie sprawę z narastającego z biegiem czasu zagrożenia, podjęli decyzję, która w konsekwencji przyniosła im męczeńską śmierć. Dlaczego, mimo ostrzeżeń i deklaracji pomocy ze strony władz, również kościelnych, pozostali w klasztorze, w Algierii.

„Ludzie Boga” nie są filmem dokumentalnym, jednak reżyser z maksymalną wiernością, dzięki dość bogatej dokumentacji, rekonstruuje wydarzenia, jakie miały miejsce przed zakończonym śmiercią mnichów porwaniem. Film ogląda się od początku do końca z zapartym tchem, mimo że ta historia została już dokładnie zrelacjonowana w mediach. Dlaczego? Bo nie jest historią o faktach, ale o ludziach. O tym, co kryje się w ich wnętrzu, jakimi zasadami kierują się w życiu i co jest dla nich najważniejsze. Film doskonale oddaje codzienność klasztornego życia, na które składają się nabożeństwa, śpiewy, czytania, modlitwy i praca. Okazuje się, że to, co wydawałoby się mało filmowe, na ekranie wręcz fascynuje.