Głowa, serce i zmysły

Ciebie przed skostnieniem języka chronią chyba podróże.
– Tak, człowiek, wyruszając w świat, odświeża się. Kiedy przyjeżdżam do nowego kraju, jestem trochę jak niewidomy, który stąpa ostrożnie po ziemi, albo jak reporter, zadający naiwne pytania. Z czasem te pytania stają się coraz mądrzejsze, ale to doświadczenie rozwala skorupę rutyny.

Łatwo Ci się przekłada nowe spostrzeżenia na wiersz?
– Długo nie umiałem pisać o swoich podróżach. Teraz mam notatnik, w którym zapisuję zachwyty, uwagi, pomysły. Po powrocie najpierw piszę dziennik, ale obok tego powstaje cały cykl wierszy. Tak powstawały cykle dotyczące Australii, Singapuru, Stanów Zjednoczonych czy Brazylii.

W tych utworach też jest wiele miłości.
– Ja zawsze miałem miłosny stosunek do świata, życia, kobiet. Myślę, że to charakteryzuje poetę. Podróże też były moją pasją. Bo poeta to jest człowiek gorący.

W zaskakujących „Wierszach szpitalnych” nawet trudne doświadczenie raka porównałeś do podróży…
– Na pewno choroba była traumatycznym momentem w moim życiu, a obrazy bardziej niezwykłe i wstrząsające niż podróż na Antypody. Bardzo cenię sobie ten cykl. Kiedy drukowałem go w prasie, ludzie pisali do mnie, że te wiersze dają im nadzieję na wyzdrowienie. Okazały się potrzebne.

A Tobie były potrzebne? Ponazywałeś sobie pewne rzeczy w życiu?
– Człowiek uczy się w takich sytuacjach pokory. Mam świadomość kruchości życia. Nauczyłem się też cieszyć z tego, co mam, każdego dnia. Ale po paru latach powoli zapomina się o tym, co było, i zaczyna się wchodzić w rytm życia sprzed choroby.

Czytasz czasem te wiersze, żeby sobie przypomnieć, jak to było?
– Czytywałem na spotkaniach autorskich, ale teraz to już jest daleko ode mnie. Człowiek, jak ma dobrze, to zapomina, że było mu kiedyś źle.

Józef Baran –poeta, autor ok. 30 książek, laureat m.in. Nagrody Kościelskich. Ostatnio wydał tom wierszy „Rondo” (wyd. Zysk i S-ka).