50. rocznica uchwalenia Konwencji Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego

Celem konferencji jest podkreślenie międzynarodowego zasięgu Konwencji Światowego Dziedzictwa, jej wyjątkowości oraz stopnia jej wpływu na sposób postrzegania globalnych zagadnień związanych z ochroną i zarządzaniem środowiskiem kulturowym i przyrodniczym po pięciu dekadach jej obowiązywania Szczególny nacisk został położony na zmiany klimatyczne i zrównoważony rozwój turystyki.

Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού The NEXT 50 conference on the occasion of the 50th anniversary of the UNESCO Convention 17-11-2022

Obecnie sygnatariuszami Konwencji są 194 państwa.

Na liście wpisane są 1154 miejsca w ponad 167 krajach. To:

• 897 miejsc kultury

• 218 miejsc przyrodniczych

• 39 obiektów mieszanych (zarówno kulturowych, jak i przyrodniczych)

• 43 obiekty transgraniczne (pogranicze terytoriów dwóch lub więcej krajów)

Co podkreślono w czasie Konferencji, na liście utrzymują się znaczne różnice geograficzne.

Spośród 1154 miejsc wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa prawie połowa z nich znajduje się głównie w regionie Europy i Ameryki Północnej

Podczas gdy niektóre kraje mają ponad 50 wpisanych dóbr, inne nie mają ich wcale. Tak jest w przypadku 12 afrykańskich państw, będących stronami Konwencji.

Na całą Afrykę przypada tylko 9% miejsc na liście światowego dziedzictwa.

 „Na całym świecie jednym z najsłabiej reprezentowanych regionów na Liście światowego dziedzictwa jest Afryka Subsaharyjska, a następnie państwa arabskie. Tak więc istnieje rzeczywiście nierównowaga pod względem statystyk na liście i jest to kwestia, nad którą będziemy nadal współpracować z państwami członkowskimi” mówi Lazare Eloundou Assomo, dyrektor Centrum Światowego Dziedzictwa UNESCO

Na konferencji podkreślono wagę włączenia ludności autochtonicznej, która powinna mieć możliwość pełnego uczestnictwa w procesie od nominacji miejsc do wpisu do zarządzania nimi. Powinny one również mieć możliwość czerpania korzyści z wpisu.

Wpisanie miejsca na Listę Światowego Dziedzictwa jest wyrazem uznania dla ich wyjątkowej uniwersalnej wartości, która powinna być wspólna dla całej ludzkości.

Głównym celem Konwencji jest zapewnienie zachowania takich dóbr i ich przekazania przyszłym pokoleniom.

Tekst Konwencji został przyjęty na 17 sesji Konferencji Generalnej UNESCO w 1972 r. w Paryżu. Po ratyfikowaniu jej przez 20 państw Konwencja weszła w życie w 1975 r. Pierwsza sesja Komitetu Światowego Dziedzictwa miała miejsce w Paryżu w 1977 r. Komitet rozpoczął wówczas tworzenie Listy Światowego Dziedzictwa. 

Wpisu 12 pierwszych obiektów, w tym dwóch z Polski - zespołu staromiejskiego Krakowa i Kopalni Soli w Wieliczce - dokonano na II sesji w Waszyngtonie w 1978 roku. Polska złożyła dokument ratyfikacyjny 29 czerwca 1976 r. Polski tekst Konwencji został opublikowany w dzienniku Ustaw nr 32 z 30 września 1976 r., poz. 190.