To stan odkrywania tego, co niewidoczne dla oczu, niezwykły moment, kiedy człowiek „potrafi zwyczajnie odbić się/ od prostego progu/ życia” („Prolog”). Tomik ilustrowany zdjęciami autora stanowi zapis jego pielgrzymki po serbskiej ziemi, ale przede wszystkim jest to intymna peregrynacja do własnej duszy. Trzeba zaznaczyć: ta dusza jest szczęśliwa, bo poeta właśnie doznał uzdrowienia – po trudnym zabiegu okulistycznym odzyskał wzrok. Jak widać w wierszach, nie tylko fizyczny, ale i duchowy.