Spielberg – mistrz reżyserii

Następna scena zaczyna się w bardziej konwencjonalny sposób – 46 sekundowa jazda lewo-prawo, powoli odsłaniająca grupę młodych ludzi siedzących w nocy przy ognisku. Kamera zatrzymuje się na nastolatku, Tomie Cassidy (Jonathan Filley), izolując go od reszty. Rozpoczęcie sceny travellingiem, który stopniowo wprowadza widza w świat bohaterów, jest alternatywą dla statycznego mastershota pokazującego całość od razu. Kamera zatrzymuje się na Tomie Cassidym zaraz po tym, gdy napis przypisujący reżyserię filmu Spielbergowi znika z ekranu – napisy najwyraźniej przygotowano w ten sposób, by mogły skończyć się z ruchem kamery.

Uwaga widza może się teraz skupić na osobie, która rozpocznie akcję. Tom patrzy ku prawej ramce kadru, co uzasadnia cięcie do jego punktu widzenia – młodej dziewczyny Chrissie, która odwzajemnia jego spojrzenie. Kamera znalazła się teraz w kręgu akcji. Po paru kontrplanach wewnętrznych Chrissie odwraca wzrok. Cięcie do statycznego planu ogólnego całej grupy z wysoko ustawionej kamery. Celem tego opóźnionego ujęcia ustanawiającego jest nie tylko pokazanie miejsca akcji – plaży – lecz także połączenie dwójki bohaterów w jednym kadrze oraz kontynuowanie akcji: Chrissie siedzi poza grupą, Tom wstaje i zbliża się do niej. Spielberg rozsądnie dał ujęcie ustanawiające dopiero wówczas, gdy może ono spełniać kilka funkcji równocześnie. Reżyser Edward Dmytryk zauważa:

'Ujęcie ustanawiające, lub każde ujęcie mające na celu tylko pokazanie miejsca akcji, ma małe znaczenie dla widza, jeżeli nie może on odnieść go do postaci istniejących w tym miejscu. Najpierw zatem powinno się ustanowić jakąś relację z bohaterem, a potem dopiero z jego otoczeniem. Innymi słowy, jeżeli widz rozumie kogo ogląda w planie ogólnym, będzie mu łatwiej selekcjonować i przyswajać te szczegóły, które posuwają akcję do przodu i służą dookreśleniu postaci'.

Dzięki takim właśnie pozornie prostym decyzjom, których ślady widać w całym filmie, Szczęki wznoszą się na poziom mistrzostwa”.